Υπήρξε κόσμος – πολύς κόσμος – που συγκλονίστηκε. Υπήρξαν «τρελαμένοι» που συνειδητοποίησαν ότι η τρέλα πρέπει να έχει όρια.
Αλλά όλα μέχρι εκεί… Τίποτα πιο πέρα. Τίποτα για την ουσία. Τίποτα για την αναγκαία, βαθιά τομή ώστε να βγει, να καθαρίσει το πύον. Τίποτα που να αγγίξει το βαρύ καρκίνωμα της αρρωστημένης – και ενίοτε «επαγγελματικής» – οπαδικότητας.
Συγκλονίζει η μητέρα του Άλκη!!! Γονατίζει ο καθένας μπροστά στον θρήνο του πατέρα.
Κι όμως… Για να νιώσεις το δέος μπροστά στον τραγικό θάνατο ενός 19χρονου παιδιού, πρέπει – πάνω απ’ όλα – να είσαι άνθρωπος…
Και δεν ξέρω αν αυτός ο κόσμος μεγαλώνει ανθρώπους ή μεταμορφώνει τους ανθρώπους σε κτήνη… Ειλικρινά φοβάμαι…
Φοβήθηκα τότε, μπροστά στην ευκολία που νέα παιδιά, πάνω στην τρυφεράδα της ηλικίας είχαν στην ψυχή τους την σκληρότητα του δολοφόνου.
Φοβήθηκα και τις προάλλες… Δεν ήταν πλέον το αψίκορον της ώρας που εκτραχύνθηκε σε ένα ανείπωτο έγκλημα.
Πέρασε καιρός από το τότε. Δυστυχώς όμως, πέρασε καιρός σαν να μην πέρασε μια μέρα.
Η ίδια νοοτροπία, οι ίδιοι «μηχανισμοί», το ίδιο τυφλό μίσος… Για ποιον; Ενάντια σε ποιον;
Η ύβρις στη μνήμη ενός 19χρονου παιδιού. Που δεν έφταιξε τίποτα. Που μέχρι την τελευταία του στιγμής εκλιπαρούσε: «Μη με χτυπάτε άλλο»!!!
Και δεν υπήρξε ούτε μια σταγόνα ανθρωπιάς, κάποιος να είναι λιγότερο κτήνος και να κάνει μισό βήμα πίσω.
Τις προάλλες στη δίκη, αν υπήρχε έστω και λίγη ανθρωπιά, το ελάχιστο που θα περίμενε κανείς θα ήταν σιωπή.
Κι όμως… Βρέθηκαν κάποιοι να προκαλέσουν επεισόδια…
Το απόλυτο όνειδος.
«Ούτε μια συγγνώμη»!!! Η μάνα του Άλκη τα είπε όλα. Δεν ξέρω πόσοι κατάλαβαν τι είπε. Για να το καταλάβεις πρέπει να είσαι άνθρωπος.
Από προχθές πάλι φοβάμαι. Φοβάμαι για αυτούς που δεν «άκουσαν»… Που άκουσαν και δεν κατάλαβαν… Που δεν κατάλαβαν γιατί για να καταλάβεις πρέπει να είσαι άνθρωπος….
Δ.Κ.
