Εκδήλωση αφιερωμένη στη ζωή και το έργο των μουσικών που φυλακίστηκαν και μαρτύρησαν στα ναζιστικά στρατόπεδα την περίοδο 1933 – 1945 διοργάνωσε το απόγευμα της Δευτέρας 30 Ιανουαρίου το Δημοτικό Ωδείο της ΚΕΠΑ Δήμου Βέροιας.
Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε με αφορμή την παγκόσμια ημέρα μνήμης στα θύματα του Ολοκαυτώματος, που από το 2005 ορίστηκε από τον ΟΗΕ να είναι η 27η Ιανουαρίου.
Στην εκδήλωση παρουσιάστηκε από την καθηγήτρια πιάνου του ΔΩΒ Πόπη Φιρτινίδου μελέτη πάνω στο θέμα ενώ στο τέλος της βραδιάς ερμηνεύτηκαν μουσικά έργα που συνδέονται με το Ολοκαύτωμα.
Μαρτυρίες διάβασε η φιλόλογος Σοφία Τσιάμη και βιολί έπαιξε ο καθηγητής του Ωδείου Γιάννης Στέφανος Βλάχος.
Στο δεύτερο μέρος της εκδήλωσης, ερμηνεύθηκαν τα έργα:
Η “Ραψωδία” από το έργο του Ernest Bloch “εβραϊκή σουίτα” (έργο του 1951) και η σουίτα που συνέθεσε ο John Williams για το φιλμ “η λίστα του Σίντλερ” (έργο του 1993).
“Η κατασκευή των πρώτων στρατοπέδων συγκέντρωσης ξεκίνησε αρκετά πριν τον πόλεμο, σύντομα μετά την ανάληψη της διακυβέρνησης της Γερμανίας από τους ναζί το 1933. Τα πρώτα χρόνια οι περισσότεροι από τους έγκλειστους βρίσκονταν εκεί για ιδεολογικούς λόγους, ήταν κομμουνιστές και σοσιαλιστές, ενώ σταδιακά, καθώς η Ευρώπη πέρασε στη δίνη του πολέμου, τσιγγάνοι, μάρτυρες του ιεχωβά, ομοφυλόφιλοι, άτομα με ειδικές ανάγκες, ανάπηροι και – βεβαίως και στη συντριπτική πλειοψηφία – Εβραίοι αποτέλεσαν τον πληθυσμό των στρατοπέδων.
Το γεγονός πως πολλοί εξειδικευμένοι αιχμάλωτοι παρέτειναν ή έσωσαν τη ζωή τους στα στρατόπεδα χάρη σε κάποια εξειδίκευσή τους που τους κατέστησε χρήσιμους στους ναζί, είναι αρκετά γνωστό. Οι καλλιτέχνες δεν αποτέλεσαν εξαίρεση, καθώς οι αξιωματικοί εκτός από όλων των ειδών τις χειρωνακτικές εργασίες που απαιτούσαν από τους φυλακισμένους να κάνουν, φρόντιζαν να τους επιφορτίζουν και με την ψυχαγωγία των βαθμοφόρων, η παρουσία των μουσικών στα στρατόπεδα συγκέντρωσης εξυπηρετούσε και άλλους σκοπούς: την προπαγάνδα, την παρουσία τους σε εκτελέσεις και βασανισμούς και την καταρράκωση του ηθικού των κρατουμένων.
Παρά τον ζόφο της ζωής μέσα στα στρατόπεδα, η αυθόρμητη μουσική δημιουργία ως σημάδι αλληλεγγύης, αντίστασης και επιβεβαίωσης της ανθρωπιάς δεν σταμάτησε ποτέ.
Το Δημοτικό Ωδείο τίμησε τους μάρτυρες μουσικούς που ανέβηκαν στα τρένα της ντροπής με ένα βιολί στην αγκαλιά.”
