Το πρωί της 9ης Οκτωβρίου του σωτηρίου έτους 2023 ο Δήμος θα έχει νέα δημοτική Αρχή, νέο δημοτικό συμβούλιο, μερικές εκατοντάδες κουρασμένους και ξενυχτισμένους κατά περίπτωση και σε κάθε περίσταση, ένθερμους χειροκροτητές, με τις παλάμες να πονάνε ακόμη, πολλά «πηγαδάκια» όπου οι «ξερόλες» θα αναλύουν το εκλογικό αποτέλεσμα περίπου όπως κάνουν την ανάλυση στο σύστημα που εφαρμόζει ο Λουτσέσκου….
Κλειστά εκλογικά γραφεία, «λαγωνικά» που θα ανακαλύπτουν παρασκήνια.
Κάτι περίεργους «τύπους» που έχουν το μοναδικό ταλέντο να γλύφουν τους πάντες για να εξασφαλίζουν τον επιούσιο και ενίοτε το παντεσπάνι τους, με ένα ηλίθιο χαμόγελο στα χείλη…
Το καλό σ’ αυτές τις εκλογές είναι ότι θα παραγάγει (και όχι «θα παράξει») μπόλικη ύλη για το μέλλον. Το άμεσο και το απώτερο… Σε κλιμάκωση…
Βλέπετε, τα προεκλογικά δεν έχουν και μεγάλο ενδιαφέρον…
Το ΚΚΕ με την πάγια τακτική της «καταγραφής δυνάμεων» προχώρησε σε ένα «rotation» στον επικεφαλής, διατηρώντας τη γνωστή μορφή προεκλογικών συμμετοχών. «Με το λαό, για το λαό»… Και συγκεκριμένα, χωρίς θεαματικές αποκλίσεις, προσδοκώμενα ποσοστά…
Η νέα Δημοκρατία, ως ενιαίος πολιτικός φορέας, έδειξε (και απόδειξε) εξαιρετικά απρόθυμη (και αδιάφορη) στο να βάλει στα ενδιαφέροντά της το ζήτημα της δημοτικής Αρχής.
Ατύπως πλην σαφώς και με πρόδηλη, δια της σιωπής, συναίνεση έδειξε να χαμογελάει (κρυφίως πάντα) στην συμπόρευση. Μπορεί αυτό να εξόργισε κάποιους παραδοσιακούς και με ξεκάθαρο κομματικό πρόσημο, ψηφοφόρους, οπαδούς και μέλη, αλλά αυτό αφορά τον βαθμό προσαρμογής στις εξελίξεις και στην πραγματικότητα.
Επί της ουσίας, το «χρίσμα» που επιζητούσε εναγωνίως και πιεστικά ο, για λίγο διάστημα, παρ’ ολίγον υποψήφιος, είχε ήδη δοθεί αλλού. Όχι δια δηλώσεων και ανακοινώσεων, αλλά δια της σιωπηρής συναινέσεως…
Το έσχατο – τύπου πολιτικού ακτιβισμού – εγχείρημα, παραμένει ερωτηματικό κατά πόσο θα ξεπεράσει τις ενδογενείς του αδυναμίες.
Αντιθέτως στο άλλο «στρατόπεδο» τα πράγματα ενέκυψαν με απλούστερο τρόπο. Με «κατ’ ανάθεση» ανακήρυξη αρχηγού, ο οποίος, φερόμενος ως «δανεικός» σε άλλη ομάδα, επέστρεψε εκεί που κατά αποδεκτή δήλωσή του, ανήκε και βρήκε άδεια τη θέση του αρχηγού..
Η ιστορία έρχεται από παλιά, πολύ παλιά… Τότε που σε έναν δίσκο που τυπώθηκε σε μόλις 1000 αντίτυπα, με «οικιακή» ηχογράφηση, ο Λάκης Καραλής τραγουδούσε: «Στη γραμμή του κόμματος, κάποιος είναι αόμματος»…
Κατά τα άλλα, τα πράγματα ακολουθούν τον βηματισμό του αμιγούς (σε βαθμό μακιαβελισμού) ρεαλισμού ο οποίος υπαγορεύει το αναμφισβήτητο αξίωμα (άλλωστε αξίωμα είναι και ως εκ τούτου δεν αμφισβητείται) το οποίο ορίζει ότι «η εξουσία ενώνει»…
Και μην ακούω άλλες «απορίες» και ερωτηματικά για μετρήσιμα, υπαρκτά ή ανύπαρκτα έργα… Αυτά αφορούν ελάχιστους. Αυτούς που διυλίζουν τον κώνωπα. Ο πολύς κόσμος έχει μια ωμά (έως κυνικά) πρακτική σκέψη: «Ψηφίζω αυτό που με συμφέρει»!!!
Με το «με» να είναι το κλειδί της σκέψης… Με το «με» να ορίζει και να προσδιορίζει με τον πλέον απόλυτο τρόπο: Ψηφίζω αυτό που συμφέρει την πάρτη μου»…
ΥΓ: Ακαδημαϊκοί πνιγμένοι ανάμεσα σε συγγράμματα, πάπυρους και επί αδρανών υλικών λαξευμένες επιγραφές αγωνιούν να προσδιορίσουν την έννοια του δικαίου… Κλεισμένοι σε σκοτεινά γραφεία, χωρίς επαφή με την σύγχρονη πραγματικότητα…
Προφανώς δεν βρέθηκαν ποτέ σε καμιά διαδήλωση… «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη»…. Καλό ακούγεται…
Μέχρι που συνάντησα κάποτε τον μπάρμπα-Βαγγέλη… Που είχε περάσει πολλά και είχαν δει τα μάτια του ακόμη πιο πολλά…
«Τι είναι δίκιο;» είπε… «Δίκιο είναι ό,τι με συμφέρει»….
Καλημέρα σας!!!
