Η δικαίωση – Αφιερωμένο στην Κατερίνα Γώγου
Γωνία Τσιμισκή και Αριστοτέλους ήταν ο πάγκος. «Τρία κλικ αριστερα»… «Ιδιώνυμο»…
Όταν τα είδε, πανω στο μικρό τραπέζι που είχα για «γραφείο» στο στενό δωμάτιο της φοιτητικής λέσχης, δίπλα στα «Άπαντα» του Λένιν, ο «καθοδηγητής» συνοφρυώθηκε.
Τα πήρε στα χέρια του, τα έριξε μια γρήγορη ματιά και τα άφησε να πέσουν πάνω στο τραπέζι με αποστροφή.
Στον «ορθό δρόμο» της οικοδόμησης του Σοσιαλισμού δεν είχαν θέση τέτοια «λούμπεν» στοιχεία…
Άλλα χρόνια, άλλες εποχές… Που μόνο όποιος τις έζησε μπορεί να καταλάβει τι λέω..
Με το κεφάλι βαθιά στην άμμο και οράματα ηρωικών παραισθήσεων…
Μόνο που η Ιστορία δεν εκβιάζεται… Βιάζεται σίγουρα, αλλά μετά εκδικείται…
Πόσο χρόνια πέρασαν από τότε; Κοντεύει μισός αιώνας…
Πόσο μπροστά από την εποχή σου ήσουν Κατερίνα;
Σήμερα, 12 Απριλίου 2024 σε εκδήλωση της ΟΓΕ (τμήμα γυναικών του ΚΚΕ) απαγγέλθηκε το συγκλονιστικό «Θα ‘ρθει καιρός»
Θά ‘ρθει ο καιρός – Εκδήλωση γυναικών Βέροιας (12/4/2024)
Η δικαίωση μιας γυναίκας που τόλμησε να σπάσει όλα φράγματα του «πρεπισμού», ενός ανθρώπου «που έχει βγάλει το δέρμα του και ζει σε φοβερές εντάσεις», όπως σημείωσε η Αφροδίτη Μάνου.
Το «τρία κλικ αριστερά» έφτασε σε πωλήσεις αυτές του Ελύτη και του Ρίτσου.
«Τι θα κάνουμε φέτο
και μετανιώνεις που ρωτάς αλλά έχεις μια ανάγκη μια
οποιαδήποτε
απάντηση
και γω σου λέω το Κ.Κ. ρε μάνα! Το Κ.Κ. και ντρέπουμαι…»
Γράφει η Ευτυχία Παναγιώτου στο “koskino.gr”: «Αν τα ποιήματα είναι ιστορικές μαρτυρίες και υπονομεύσεις κυρίαρχων αληθειών, η περίπτωση της Γώγου αποκαλύπτει μια άλλη όψη της μεταπολιτευτικής εποχής: ότι η μικροαστική λήθη, η επενδυμένη με τον αέρα της αλλαγής και της προοδευτικότητας, δεν μπορούσε να παρηγορήσει κάποιους που παρέμειναν στους δρόμους των λαϊκών αγώνων κλυδωνισμένοι.
Μάντισσα κακών, η ποιήτρια έβλεπε ότι ο κόσμος έπρεπε να αποκατασταθεί τόσο από τη σταλινική βαρβαρότητα όσο και από την εισβολή του καπιταλισμού.
Γεμάτη απόγνωση γράφει:
«Είμαι εγώ! / Δικό σας παιδί / αίμα απ’ το αίμα σας / ρούχο απ’ το ρούχο σας σάρκα εκ της σαρκός σας. / Μάνα μου / η ελευθερίων ηθών πουτάνα ο Καπιταλισμός / Πατέρας μου / ο αιμομίχτης χωρικός Ιωσήφ Ντζουγκασβίλι Στάλιν. / Γνήσιο παιδί της Ρόζμαρυ και του Εξορκιστή / παλουκωμένη στη μέση των καιρών / να με χτυπάν όλοι οι ανέμοι».
Η Κατερίνα Γώγου έφυγε μόνη της στις 3 Οκτωβρίου 1993. Ήταν μόλις 53 χρονών…
“Είμαι ελεύθερη ελεύθερη, ελεύθερη κι όταν έρθει καιρός που θα κρέμεται στο τσιγκέλι το πετσί μου σαν τομάρι απ’ τους κρατικούς εκδορείς και τη λογοκρισία η φαντασία μου θα τρέχει… τρέχει… τρέχει είμαι φευγάτη από τώρα τρέχει… γειαααα”
ΥΓ. Εκείνα τα βιβλία δεν τα έχω πια… Κάπου τα δάνεισα κι δεν μου τα επέστρεψαν… Καλά έκαναν… Είναι τα μόνα χαμένα «δανεικά» για τα οποία δεν λυπήθηκα.. Αρκεί να πιάσανε τόπο…
Δ.Καρ.
