Φτωχοί ιθαγενείς σε μια χώρα-ανέκδοτο
Το ότι θα φτάναμε στην «25η Μαΐου» ήταν προδιαγεγραμμένο και βέβαιο. Και δεν φτάσαμε από τη μια μέρα στην άλλη. Ανεβήκαμε πολλά «σκαλοπάτια» και αποδεχτήκαμε τα πιο τραγελαφικά και ευτράπελα…
Ας πάρουμε το πράγμα απ’ την αρχή…
Αν υπήρχε ελάχιστο, στοιχειώδες φιλότιμο, από τη στιγμή που αποφασίστηκε να διευθύνουν αγώνες ξένοι διαιτητές, οι Έλληνες διαιτητές όφειλαν να κάνουν ένα πράγμα: Να παραδώσουν τις σφυρίχτρες τους!!!
«Δεν μας έχετε εμπιστοσύνη; Πολύ καλά… Κρεμάμε τις σφυρίχτρες μας στον τοίχο και κάντε πρωταθλήματα μόνοι σας… Από το μεγαλύτερο πρωτάθλημα μέχρι τις… αλάνες.
Αφού δεν μας έχετε εμπιστοσύνη και φέρνετε ξένους για τα ντέρμπι και τους τελικούς, τότε να πάτε να βρείτε διαιτητές για όλους τους αγώνες… Όπως φέρνετε διαιτητές από το εξωτερικό για τα ματς των «μεγάλων», έτσι να πάτε και να φέρνετε διαιτητές από την Τανζανία και τη Ζιμπάμπου για να σφυρίξουν το … «Κερατσίνι-Σούρμενα» και το «Διαβατός-Καβάσιλα»!!! Ή όλα, ή τίποτα!!!»
Έτσι όφειλαν να πράξουν οι Έλληνες διαιτητές. Με μία προϋπόθεση… Να «καθαρίσουν» από τη «φατρία» κάτι «περίεργους» και να φροντίσουν οι ίδιο να προστατέψουν το κύρος, την αξιοπιστία και την αξιοπρέπειά τους…
Τι έκαναν όμως;… Φάγανε στα μούτρα τη «χλαπάτσα» και κάνανε «τουμπεκι ψιλοκομμένο»…
Αποδέχτηκαν το ρόλο του «παρία» και αρκέστηκαν να διαιτητεύουν τα «δευτεροτριτοκλασάτα» ματς και να βολεύονται με κανένα «4ος» και κανένα «VAR».
Κάτι σαν την «εύκολη γκόμενα» που την έχεις καβάντζα για τυχόν «δύσκολα», αλλά όταν είσαι «φορτωμένος» για «πρώτο τραπέζι πίστα», βγαίνεις τσάρκα την «γκόμενα πολυτελείας»…
Πάμε τώρα στα άλλα. Αυτά συμβαίνουν στη χώρα όπου ανθεί η «φαιδρά πορτοκαλέα»…
Η διοργανώτρια Αρχή, μετά από διαβουλεύσεις ποικίλης κλίμακος σοβαρότητας, αποφάσισε να διεξαχθεί ο τελικός του κυπέλου «κεκλεισμένων των θυρών»!!! Αφού πρώτα, μετά από διαβουλεύσεις, προσδιόρισε το γήπεδο στο οποίο θα γινόταν ο τελικός. Με μια μικρή λεπτομέρεια: Το γήπεδο δεν πληρούσε τις προϋποθέσεις για την διεξαγωγή του με κόσμο!!!
Γιατί όρισε το συγκεκριμένο γήπεδο; Για να μοιράσει στα ίσια την απόσταση από τις έδρες των δύο ομάδων. Δηλαδή αν δεν ήταν ακριβώς στη μέση, το γήπεδο θα έγερνε προς τη μία ή την άλλη πλευρά…
Φανταστείτε λοιπόν την ΟΥΕΦΑ να ορίζει τα γήπεδα των τελικών μετά από διαβουλεύσεις και «παζάρια» με τις ομάδες που θα παίξουν..
Φανταστείτε να εγείρει ζήτημα η Φιορεντίνα και να πει: «Εγώ δεν παίζω στην Αθήνα τον τελικό με τον Ολυμπιακό! Θέλω να μου βρείτε ένα γήπεδο μεταξύ Ελλάδας και Ιταλίας!!!!..»
Και η ΟΥΕΦα (με τη λογική της δικής μας ΕΠΟ), να ορίσει τον τελικό στο Ελμπασάν!!! Ή κάπου εκεί κοντά… Στη μέση, τέλος πάντων, μεταξύ Ελλάδας και Ιταλίας…!!!
Ακόμη και σε κάτι Αφρικανικές χώρες που περιλαμβάνουν στην έκτασή τους ζούγκλα όπου διαβιούν διάφορες φυλές που λύνουν τις διαφορές τους με ακόντια, ακόμη και εκεί υπάρχουν κάποιοι κανόνες. Υπάρχουν κάποια συμβούλια φυλάρχων των οποίων οι αποφάσεις είναι σεβαστές…
Εδώ ούτε το επίπεδο αυτό φτάνουμε…
Και δεν μου λέει τίποτα ο «θυμός» του κ. Χρυσοχοίδη όταν έμαθε την απόφαση της ΕΠΟ για «κεκλεισμένων των θυρών». Έσπευσαν και κάποιοι «κονδυλοφόροι» να προβάλουν την απαρέσκεια του υπουργού… Μάλιστα… Συγκινηθήκαμε…
Αν δεν απατώμαι, το «Ε» της ΕΠΟ, σημαίνει «Ελληνική». Δηλαδή είναι ομοσπονδία που λειτουργεί στα πλαίσια του Ελληνικού κράτους. Δεν είναι ομοσπονδία της ….Ζουαζιλάνδης…
Άμα είσαι σοβαρό κράτος, φωνάζεις τα «αφεντικά» της ΕΠΟ και τους λες: «Κοιτάξτε να δείτε… Δεν θα μας κάνετε ρεζίλι διεθνώς… Η Ελλάδα είναι μια σοβαρή χώρα όπου λειτουργούν οι θεσμοί και μπορεί να διασφαλίσει την διεξαγωγή ενός ποδοσφαιρικού αγώνα – και πολύ περισσότερο, του τελικού κυπέλου – με ανοιχτές τις πόρτες, με τον κόσμο στις κερκίδες και πλήρη ασφάλεια»!!!
Αλλά όλα αυτά προϋποθέτουν κύρος, σοβαρότητα, υπευθυνότητα και «καρύδια»…
Αυτοί όμως ως «πονηροί» νεοέλληνες τι κάνανε; Κλειδαμπαρώσανε τις πόρτες του γηπέδου βάλανε αστυνομικούς να φυλάνε τα «πέριξ» και είπανε: «Ας ξεκινήσει το τελικός του κυπέλου Ελλάδος»!!!
Κι επειδή η πληροφορία και η εικόνα είναι πλέον παγκόσμια, βλέπανε την κατάντια μας σε κάθε γωνιά της γης και γελούσανε μέχρι και οι χιμπατζήδες στη ζούγκλα…
Διότι, όπως προείπαμε, και οι καταυλισμοί της ζούγκλας διοικούνται με μεγαλύτερη σοβαρότητα και οι θεσμοί είναι πολύ πιο αξιόπιστοι.
Για να «δέσει το γλυκό» βάλανε και διαιτητή από το «πάνω ράφι». Όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά για τους ίδιους τους προσβλητικούς λόγους που δεν εμπιστεύονται τους δικούς μας.
Η εν λόγω διαιτητής γοητευτική κατά τα άλλα κυρία, δεν θα μπω στη λογική της «ζυγαριάς» για το αν αδίκησε κάποιον περισσότερο ή λιγότερο. Έδινε την εντύπωση μια υπεροπτικής κυρίας η οποία διεύθυνε αναμέτρηση μεταξύ ιθαγενών κάποιας υπανάπτυκτης χώρας.
Και – φυσικά – στο τέλος της δώσαμε αυτό το δικαίωμα, με την ίδια και παντοτινή νοοτροπία και συμπεριφορά του «μαχαλόμαγκα» που πουλάει τσαμπουκά για να το παίξει «κάποιος»…
Η εν λόγω κυρία φτάνοντας στην πατρίδα της σίγουρα θα περιγράψει με τα μελανότερα χρώματα τα όσα έζησε στο τέλος, τα οποία πάντως είχαν τόση αξία, όση ένα «σπινιάρισμα» για να δείξει το αλάνι ότι το «εργαλείο είναι ζόρικο»… Τζάμπα μαγκιές δηλαδή, κατόπιν εορτής..
Και για να πάμε και στο «δια ταύτα»: Φαίνεται ότι ούτε οι μεζούρες της ίσης απόστασης, ούτε οι κλειδαμπαρωμένες πόρτες, ούτε οι «πρίγκιπες» κι οι «πριγκίπισσες» της διαιτησίας μπορούν να θεραπεύσουν την «αρρώστια»… Απλά διευρύνουμε τον περιβάλλον στο οποίο εκτιθέμεθα!!! Κοινώς, γινόμαστε ρόμπα και διεθνώς!!!
«Φτωχοί» ιθαγενείς σε μια χώρα-ανέκδοτο!
Δ.Καρ
