Μετά το τέλος της συναυλίας το πλήθος του κόσμος που γέμισε ασφυκτικά την πλατεία και τους γύρω χώρους, άφησε πίσω ένα «δάσος» καρέκλες και τα «γνωστά ίχνη».
Λίγο αργότερα η πλατεία ήταν και πάλι όπως πρέπει να είναι μια κεντρική πλατεία μιας πολιτισμένης πόλης. Ανοιχτή και καθαρή. Τίποτα δε θύμιζε αυτό που συνέβη από το νωρίς το απόγευμα μέχρι της πρώτες μεταμεσονύκτιες ώρες…
Κάποιοι άνθρωποι φρόντισαν ώστε ο χώρος της συναυλίας να είναι έτοιμος να υποδεχτεί το κοινό. Από νωρίς, από το μεσημέρι, μέσα στην κάψα…
Και το βράδυ φρόντισα να την επαναφέρουν στην κατάσταση που την παρέλαβαν…
Μια ομάδα «αφανών» που δεν είχαν κρατημένες θέσεις στις πρώτες σειρές, που δεν είχαν ούτε ελάχιστο από το πανδαιμόνιο των χειροκροτημάτων, ελάχιστα έως καθόλου «αναγνωρίσιμοι», με μόνα «διακριτικά» τα γαλάζια μπλουζάκια της διοργάνωσης.
Ήταν οι «αφανείς ήρωες», οι άνθρωποι που φρόντισαν για το πριν, το κατά και το μετά την εκδήλωση…
Τώρα που έσβησαν οι προβολείς, τα πολύχρωμα φώτα, η λάμψη από τα φλας και τα ηχεία, έτσι απλά ένα χειροκρότημα για όλους αυτούς.
Σαν ηθική επιβράβευση… Όχι επειδή το ζητάνε οι ίδιοι… Αλλά επειδή εμείς το οφείλουμε…
