Τότε… Στα χρόνια της αλάνας
Ήταν και τότε άνοιξη…. Σαν τώρα… Πριν πολλά χρόνια… Πέρασε μισός αιώνας και βάλε, από τότε…
Πίσω στο χρόνο… Πολύ πίσω… Στο 1971.
Ο Παναθηναϊκός κάλπαζε προς τον τελικό του Γουέμπλεϊ και όλη η Ελλάδα ζούσε κι ανέπνεε στο ρυθμό της μεγάλης επιτυχίας.
Πιτσιρικάδες τότε.. Χωρισμένοι σε δυο «εχθρικά» στρατόπεδα. Ολυμπιακοί και Παναθηναϊκοί. Υπήρχαν και ΑΕΚτσήδες, και Αρειανοί και ΠΑΟΚτσήδες. Αλλά το κυρίαρχο «δίπολο» ήταν κόκκινο-πράσινο.
Αφού όταν πρωτογνωριζόμασταν η ερώτηση ήταν συγκεκριμένη: «Τί είσαι; Ολυμπιακός ή Παναθηναϊκός;». Τόση ήταν η σιγουριά ότι κάποιος θα είναι ένα από τα δύο… Η προτίμηση σε κάποια άλλη ομάδα έμοιαζε με ….εξαίρεση..
Το ποδόσφαιρο κυριαρχούσε. Τα εικονογραφημένα της εποχής – ο ηρωικός «Μπλέκ» – είχαν πάντα στην τελευταία σελίδα τη φωτογραφία κάποιας ομάδας. Τσίχλες, τσιχλόφουσκες, σοκοφρέτες… πρόσφεραν άλμπουμ με ποδοσφαιριστές..
Στις αλάνες χωριζόμασταν σε Ολυμπιακούς και Παναθηναϊκούς. Εκεί να δεις «μακελειό»!!!
Και όσοι ήταν άλλη ομάδα «συμμαχούσαν» πότε με τους μεν, πότε με τους δε…
Ήρθε λοιπόν εκείνη η χρονιά που ο Παναθηναϊκός «πετούσε»… Η ομαδάρα του Πούσκας ξεκίνησε μια ελπιδοφόρα πορεία στην Ευρώπη η οποία έφτασε στην κορύφωσή της.
Πιτσιρικάδες τότε με πεισματικό εγωισμό, εμάς τους μη «πράσινους» μας έτρωγε η ζήλεια…
Θυμάμαι ότι στην αρχή το παίζαμε δήθεν «εντάξει μωρέ… σιγά τώρα…» και ξεδίναμε παίρνοντας προσωπική «εκδίκηση» στις ομηρικές αναμετρήσεις της αλάνας. Πολλές φορές ο αγώνας έληγε άδοξα, καθώς η πλαστική αερόμπαλα τρυπούσε και ήταν εντελώς άχρηστη πλέον. Κι άντε να βρεις το τάλιρο να αγοράσεις άλλη. Μεγάλη υπόθεση…
Διότι – ως γνωστόν – αυτός που είχε την μπάλα, έκανε και τα κουμάντα. Έβαζε όποιον ήθελε, έβγαζε όποιον ήθελε… με την «απειλή»: «Παίρνω τη μπάλα μου και φεύγω»…
Έτσι μας βρήκε εκείνη η χρονιά. Με τον Παναθηναϊκό να περνάει στον επόμενο γύρο και μετά στον επόμενο και στον επόμενο…. Ήταν εκείνο το βράδυ που ο Αντωνιάδης «ξέρανε» την Έβερτον μέσα στο Λονδίνο. Και εντελώς αυθόρμητα, ξεσπάσαμε σε πανηγυρισμούς. Όλοι!!! Και όταν λέμε «όλοι», εννοούμε «όλοι»!!!
Ο Παναθηναϊκός ήταν πάντα ο «μισητός αντίπαλος», αλλά τώρα πλέον δεν υπήρχε η οπαδική κόντρα…
Θυμάμαι πως ξεχυθήκαμε στους δρόμους μετά το 3-0 επί του Ερυθρού Αστέρα. Μια αγκαλιά όλοι!!!
Δεν επρόκειτο πλέον για μια ομάδα, αλλά για κάτι πολύ πιο σημαντικό, κάτι πολύ πιο πάνω, που σκέπαζε και εξαφάνιζε την οπαδική αντιπαλότητα.
Κυκλοφορούσε τότε – μεταξύ άλλων – η αθλητική εφημερίδα «Ομάδα». Εξαιρετική εφημερίδα για την εποχή της. Με φωτογραφίες – ασπρόμαυρες εννοείται – και σκίτσα, έξυπνες γελοιογραφίες και πολύ ωραία άρθρα. Δημοσίευσε τότε ένα πανό από τις κατάμεστες κερκίδες της «Λεωφόρου» που έγραφε: «Παναθηναϊκέ Οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού μαζί σου»!!!
Το τελικό του Γουέμπλεϊ τον είδαμε στο καφενείο του χωριού. Στριμωγμένοι τέρμα πίσω, μαζεμένοι και ήσυχοι, με το ενδεδειγμένο «σέβας» προς τους μεγαλύτερους.
Όρθιοι κολλητά με τον «αξάδερφο», τον Γιάννη. Μέχρι το μεδούλι Παναθηναϊκός ο Γιάννης.. «Σκοτωνόμασταν» στην αλάνα, υπήρξαν και φορές που παίξαμε και ξύλο και μετά δε μιλιόμασταν για μια-δυο μέρες.. Αλλά εκείνο το βράδυ ήμασταν αγαπημένοι όσο ποτέ. Τόσο που το έδινα κουράγιο και αισιοδοξία: «Θα σκίσει η Παναθηναϊκάρα»!!!
Ποιος; Εγώ… Που άκουγα Παναθηναϊκός» κι έβγαζα ιλαρά.. Όμως εκείνο το βράδυ ήταν άλλο…
Η παραδοχή της ανωτερότητας, η χαρά της επιτυχίας, η περηφάνια που μια ελληνική ομάδα έφτασε στον τελικό της σημαντικότερης ποδοσφαιρικής διοργάνωσης ήταν πολύ πιο πάνω από μικρότητες ζήλειας και οπαδικής αντιπαλότητας…
Από το 5ο λεπτό ο Παναθηναϊκός έχανε με 1-0. Ο Γιάννης είχε χλομιάσει. Κι εγώ του έδινα κουράγιο… «Θα ισοφαρίσουμε», του έλεγα.
Ναι, «θα ισοφαρίσουμε»… Εμείς.. Εμείς…
Όταν έβαλε ο Άγιαξ ο δεύτερο γκολ και πλέον φαινόταν ότι ο τελικός είχε χαθεί, ένιωσα τον Γιάννη να σφίγγεται… Τον αγκάλιασα… Και μ’ αγκάλιασε κι εκείνος..
Σαν να μού ‘λεγε «Ευχαριστώ!!» Και ταυτόχρονα: «Κρίμα που δεν μπόρεσα να σου το ανταποδώσω»…
Ειλικρινά, από εκείνο το βράδυ δεν μαλώσαμε ποτέ ξανά για τις ομάδες. Μπήκαμε στην εφηβεία, μεγαλώσαμε, ασπρίσαμε… Και όποτε συναντιόμαστε, θυμόμαστε τα παλιά με νοσταλγία.
Τα επόμενα χρόνια αναδείχτηκε η ομαδάρα του ΠΑΟΚ, μια ομάδα ξέχειλη από ταλέντο που δικαιούταν πολλά περισσότερα απ’ όσα κατέκτησε.
Ακολούθησε μια σπουδαία περίοδος για την ΑΕΚ… Κάποιες σημαντικές επιτυχίες του Άρη. Και μετά ο Ηρακλής του Χατζηπαναγή..
Σταδιακά το δίπολο «κόκκινοι-πράσινοι» έπαψε να δεσπόζει.
Ήρθαν οι κατακτήσεις του κυπέλου και πρωταθλήματος από τον ΠΑΟΚ, η συγκλονιστική βραδιά που σήκωσε το κύπελλο ο Ηρακλής, η εξωγήινη Καστοριά…
Είχε προηγηθεί το όνειρο – που έμεινε όνειρο – για τη συμμετοχή της Εθνικής στο παγκόσμιο κύπελλο του 1970 (με το πικρό 1-1 μέσα στο Βουκουρέστι στα προκριματικά), η πρώτη συμμετοχή στο Ευρωπαϊκό, ο θρίαμβος του 2004…
Περνάνε χρόνια… Αφήνοντας πίσω αναμνήσεις. Αναμνήσεις τρυφερές, αλλά και σημαδιακές. Όπως εκείνο το βράδυ… Που οι παιδικές ψυχές είχαν τη ωριμότητα να βάλουν πάνω από το «εγώ» το «εμείς»…
Ήταν και τα χρόνια πιο αγνά, πιο αθώα… Το «δηλητήριο» ήρθε μετά…
Δ.Καρ
