“Πέντε στάσεις” – Το βιβλίο του Μάκη Τσίτα και η ιστορία της νοσηλεύτριας Τασούλας από την Ημαθία
Ο Μάκης Τσίτας μας χαρίζει τον μονόλογο μιας γυναίκας.
Μια ιστορία δοσμένη με συμπόνια, μια ιστορία που έχουν ζήσει και ζουν αμέτρητες γυναίκες.
Απόσπασμα
Τριάντα χρόνια έμεινα στη Θεσσαλονίκη και δεν την έμαθα. Με έλεγε ο άντρας μου, αν σε κατεβάσω καμιά μέρα στο κέντρο θα χαθείς. Αλήθεια ήταν.
Ήξερα μόνο τη διαδρομή από το σπίτι στη δουλειά: Αγία Βαρβάρα Τούμπας – ΑΧΕΠΑ. Πέντε στάσεις. Με το 14.
Α, ήξερα και την Εγνατία που πήγαινα, πάλι με το 14, από το σπίτι στο ΚΤΕΛ Ημαθίας και έπαιρνα το λεωφορείο για το χωριό.
Οι συναδέλφισσές μου κατέβαιναν καθημερινά στο κέντρο. Γνώριζαν απ’ έξω κι ανακατωτά τα μαγαζιά, πού είναι, τι ρούχα φέρνουν, ποιο κάνει εκπτώσεις, ποιο έχει καλές ποιότητες. Εγώ ιδέα δεν είχα. Κατέβαιναν, Τσιμισκή, Μητροπόλεως, Αγίας Σοφίας. Καθόντουσαν και για καφέ.
Με ‘λέγαν «Θα έρθεις; Πάμε να χαζέψουμε βιτρίνες». Εγώ; Και να με πλήρωνες δεν κατέβαινα! Θέλαν να σκοτώσουν την ώρα τους αυτές – εμένα ολόκληρη μέρα δε με έφτανε με τόσες δουλειές που είχα να κάνω.
«Αμάν βρε Τασούλα, ούτε ένα απόγευμα δεν μπορείς;» Κι όμως δεν μπορούσα.
[Μάκης Τσίτας, Πέντε Στάσεις, Εκδόσεις Μεταίχμιο, 2020]
Περιγραφή
Μόλις του το είπα εκείνος αγρίεψε:
«Καλά, εγώ σε σπουδάζω για να πάρεις έναν αμόρφωτο;».
«Είναι καλό παιδί».
«Σπίτι δικό του έχει;»
«Νοικιάζει. Στην Αθήνα».
«Λεωφορείο δικό του;»
«Όχι».
«Παιδί μου, έχεις καθόλου μυαλό στο κεφάλι σου; Οδηγό θα πάρεις; Αυτοί όπου ζουν εκεί παντρεύονται, όπου πάνε φυτεύουν και παιδιά. Μακριά από σοφεραίους!»
Εγώ όμως το είχα ήδη αποφασίσει: «Μπαμπά, θα τον πάρω».
Η Τασούλα είχε όλους τους δρόμους ανοιχτούς μπροστά της, αλλά τους έκοψε ο Θεόφιλος με τον έρωτά του. Κι όμως, εκείνη βρήκε παράδρομους: σπούδασε, δούλεψε, μεγάλωσε δύο υπέροχα παιδιά. Στην ουσία, μόνη της. Ο Θεόφιλος πάντα απών στα σημαντικά και πάντα απάνθρωπος απέναντι σε όλους. Άραγε να έφταιγε γι’ αυτό το τρομερό μυστικό του;
Η Τασούλα πέρασε των παθών της τον τάραχο, μα κρατήθηκε όρθια. Προχώρησε με κουράγιο, πείσμα, αλλά και με τη διαρκή έγνοια για το «τι θα πει ο κόσμος». Κι ενώ θα μπορούσε να έχει μια καλύτερη ζωή, τη στερήθηκε.
Ο Μάκης Τσίτας μάς χαρίζει τον μονόλογο μιας γυναίκας απ’ την επαρχία, που έζησε τριάντα χρόνια στη Θεσσαλονίκη κινούμενη με ασφάλεια στη διαδρομή των πέντε στάσεων του λεωφορείου, από το σπίτι στη δουλειά και πάλι πίσω.
Μια ιστορία δοσμένη με συμπόνια και αγάπη, για τις αμέτρητες γυναίκες που έζησαν και ζουν με γνώμονα την ιερή αίσθηση του καθήκοντος, πληρώνοντας συνειδητά το όποιο τίμημα.
