Η ζωή βαρύ ζεϊμπέκικο
Έτυχε να είναι Δευτέρα… Όχι σαν εκείνες τις Δευτέρες τις κακιασμένες που ξυπνάς και κατεβάζεις καντήλια. Που σου φαίνεται Γολγοθάς η εβδομάδα μέχρι να ‘ρθει η Παρασκευή…. Μέχρι να ‘ρθει το Σαββατόβραδο. Όχι όπως το τραγούδησε κάποτε ο Καζαντζίδης. Αλλάζουνε οι καιροί… Ο χρόνος πάντα παραμένει ένα αγκομαχιασμένο κυνηγητό. Με την ώρα, με τα λεπτά, με το γαμημένο το φανάρι που κόλλησε στο κόκκινο κι έχει και μια ουρά μπροστά από σένα..
Αυτή η Δευτέρα ήταν η Δευτέρα που πήρες την εκδίκηση για όλες τις άλλες. Πρωτοχρονιά γαρ. Δευτέρα σαν Κυριακή. Σαν τρανή και ξεχωριστή Κυριακή. Έχει και τις όμορφες στιγμές της η ζωή.
Αυτή η ζωή που τη μετράμε με μέρες, με ώρες, με χρόνια με εποχές… Πάψανε να υπάρχουν κι αυτές, αλλά εμείς εκεί. Άνοιξη… Καλοκαίρι… Φθινόπωρο … Χειμώνας και κάλαντα…
«Χιόνια στο καμπαναριό» με κοντομάνικο και να ψάχνεις καμιά σκιά κατά το μεσημέρι…
Πάει ο παλιός ο χρόνος, ήρθε ο νέος με τα δώρα… Αυτή η μόνιμη ευδαιμονική εορταστική κατάσταση με την πλημμύρα των ευχών και μετά…. αει στο διάολο κι εσύ που μας έπρηξες.
Έτσι ορίζει το «πρωτόκολλο». Χαιρόμαστε με βάση το καλεντάρι, δουλεύουμε με βάση το πρόγραμμα, μετράμε το χρόνο με ρολόγια που τα βάζουμε άλλοτε μια ώρα μπροστά, άλλοτε μια ώρα πίσω.
Και τι είναι ρε φίλε το ξημέρωμα κι άλλοτε είναι στις 6 κι άλλοτε στις 7; Ο ήλιος βγαίνει πάντα στην ώρα του. Στη δική του ώρα. Και σιγά που νοιάζεται άμα εμείς χάσαμε τον μπούσουλα κοιτώντας το ρολόι που την ίδια στιγμή της μέρας, το καλοκαίρι δείχνει άλλη ώρα και το χειμώνα άλλη..
Τι είναι ο χρόνος… Μια πλήρης περιστροφή της γης γύρω από τον ήλιο. Έτσι μας μάθανε στο σχολείο.
Και οι μήνες, οι μέρες, οι ώρες, τα λεπτά…. Είναι οι υποδιαιρέσεις του χρόνου, τα κομμάτια και τα κομματάκια του. Που μέσα σ’ αυτά στριμώχνουμε τη ζωή μας. Την κόβουμε κι εμείς κομματάκια.
Τόσος χρόνος δουλειάς, τόση ώρα για ύπνο, τόση ώρα η διαδρομή… Και πέντε λεπτά καθυστέρηση που έδειξε ο «τέταρτος»… Βαστάτε μάγκες μη φάμε γκολ, λίγο έμεινε…
Είναι και η Βούλα, όλο με το ρολόι στο χέρι… «Γιατί άργησες»; Τι να της πεις; Ότι έψαχνες τον κολλητό σου για κανένα δανεικό για να μην γίνεις ξευτίλα που δεν θα ‘χεις να πληρώσεις τους καφέδες;
Είναι ο μήνας που κολλάει στις 15 …Βαριά στις 20 Και δεν περνάνε οι μέρες για να πάρεις το μηνιάτικο… Κι αυτό κουτσουρεμένο. Για να βγάλεις τον επόμενο μήνα και να καλύψεις και κάτι «υπόλοιπα» απ’ τον προηγούμενο…. Αμ δε!!!
Είναι κι εκείνες οι δόσεις που πάντα έρχονται στην ώρα τους. Και οι λογαριασμοί που κατά περίεργο τρόπο, όποτε φτάνουν σε βρίσκουν «στενά» έως άφραγκο. Πώς γίνεται αυτό ρε πούστη μου;
Εσύ να ξεχνάς τα μισά απ’ όσα τρέχεις να προφτάσεις κι αυτοί δεν σε ξεχάσανε ούτε μια φορά! Αρχές κάθε μήνα μήνα… νταν ο λογαριασμός… Και να ‘ταν μόνο ένας…
Και περνάνε οι μέρες.. Περνάνε οι βδομάδες, περνάνε οι μήνες… κι έρχεται μια μέρα που σου λένε ότι σήμερα άλλαξε ο χρόνος.
Μια όμορφη Δευτέρα σαν φέτος. Επιτέλους και μια όμορφη Δευτέρα!!!
Αύριο θα’ ναι Τρίτη… και μετά Τετάρτη… Οι μέρες θα αρχίσουν να χάνουν τη λάμψη τους. Θα κατέβουν τα λαμπιόνια απ’ τις βιτρίνες.
Κι εσύ θα περιμένεις πότε η γη θα κάνει την επόμενη γυροβολιά. Για να γιορτάσεις την επόμενη πρωτοχρονιά. Σαν την περσινή, την προπέρσινη.. Και μετά οι μέρες πάλι οι ίδιες..
Γιατί η πρωτοχρονιά είναι το τέλος μιας γυροβολιάς και η αρχή μιας άλλης. Που σε κουβαλάει μαζί της, που σε σέρνει πίσω της.
Μέχρι που μια μέρα παίρνεις ανάποδες. Κι αρχίζεις και φέρνεις τις δικές σου γυροβολιές. Πάνω σ’ ένα βαρύ ζεϊμπέκικο του Μάρκου.
Και κάθε γυροβολιά είναι μια δική σου πρωτοχρονιά. Είναι και Πάσχα και Χριστούγεννα μαζί.
Η ζωή ένα βαρύ ζεϊμπέκικο. Πόσες γυροβολιές θα φέρεις πάνω της… Κάθε μια γυροβολιά και μια γιορτή. Η δική σου γιορτή.
Και άσε τη γη να φέρνει τις δικές της. Γεμάτη τάφους είναι. Ένα απέραντο νεκροταφείο κάτω απ’ το χώμα. Και πάνω απ’ το χώμα εσύ….
Χόρεψε!!!
Τι είναι σάματις η ζωή… Ένα «πουφ» που λέει και ο Βάρναλης.. Ένα ζεϊμπέκικο είναι… Ένα βαρύ ζεϊμπέκικο…
Άσε τις γυροβολιές της γης, άσε τα «καλεντάρια» και το πότε «πρέπει» να φορέσεις τα καλά σου…
Φόρα τα όταν είσαι καλά… Όταν εσύ γουστάρεις… Και μην περιμένεις πότε η γη θα κάνει τη γυροβολιά της. Φέρε τις δικές σου. Αυτή τη δική της κι εσύ τη δική σου…
Κι ας μη σου βαράει κανείς παλαμάκια…. Για σένα χόρεψε ρε!!!
Δ. Καρ
