Η «μυστική» εκδήλωση για τη Γενοκτονία το 2006!!! – Στο 10ο Δημοτικό σχολείο Βέροιας
Με αφορμή πρόσφατη εκδήλωση μνήμης για τη Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού από το 10ο Δημοτικό σχολείο, γύρισα πίσω στο χρόνο, 18 ολάκερα χρόνια πριν. Ήταν 9 Ιουνίου 2006. Στο ίδιο σχολείο. Στο 10ο Δημοτικό σχολείο Βέροιας.
Μια εκδήλωση μνήμης για τη Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού και του Ελληνισμού της Μ. Ασίας η οποία πραγματοποιήθηκε σε συνθήκες σχεδόν μυστικότητας!!!
Ήταν αρχές καλοκαιριού του 2006. Του τρομερού εκείνου καλοκαιριού που έζησε η Βέροια.
Έξη μέρες πριν την προγραμματισμένη εκδήλωση ξέσπασε η «υπόθεση Άλεξ» με τις άκαρπες μέχρι και σήμερα, έρευνες. Ήταν το βράδυ της 3ης Ιουνίου 2006.
Η Διεύθυνση Πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης Ν. Ημαθίας, σε μια μάλλον δικαιολογημένη μερικώς, αλλά ακατανόητη για την «οριζόντια» εφαρμογή της, απόφαση, έδωσε εντολή ματαίωσης όλων των εκδηλώσεων στα σχολεία.
Η απαγόρευση είχε κατά νου εκδρομές και άλλες εκδηλώσεις με πανηγυρικό περιεχόμενο, όπως συμβαίνει στις γιορτές λήξης της σχολικής χρονιάς.
Όμως η απαγόρευση κάθε εκδήλωσης χωρίς να εξετάζει το περιεχόμενο και το ύφος της κάθε μιας – προφανώς για λόγους ισορροπιών – περιέλαβε και μια εκδήλωση-φόρο τιμής για τη Γενοκτονία, μια εκδήλωση πραγματικό θρήνο.
Δυστυχώς η διοικητική γραφειοκρατία και η επιδιωκόμενες «ισορροπίες» οδηγούν πολλές φορές σε τέτοιες αποφάσεις.
Κρατάω όλα αυτά τα χρόνια τις μνήμες εκείνων των ημερών με το αίσθημα της απογοήτευσης που βίωσαν εκείνα θα υπέροχα παιδιά τα οποία πήραν μέρος στην παράσταση.. Μια παράσταση σχεδόν άγνωστη, «μυστική» που επισήμως δεν έγινε ποτέ!!!
Όλα ξεκίνησαν στα μέσα Μαΐου του 2006. Με τα παιδιά της 5ης και της 6ης Δημοτικού. Μια φουρνιά ξεχωριστά παιδιά, απίστευτα ώριμα για την ηλικία τους, γεμάτα ευαισθησίες, σοβαρότητα, υπευθυνότητα και διάθεση.
Αποφασίσαμε να κάνουμε κάτι που είναι πάνω από τον πήχη μιας τυπικής σχολικής γιορτής. Με τη δυσκολία που απαιτεί ένα τέτοιο εγχείρημα.
Θυμάμαι την πρώτη συγκέντρωση στην αίθουσα θεάτρου. Τα μάτια τους που λάμπανε. «Ναι, θα κουραστούμε, αλλά στο τέλος θα παρουσιάσουμε κάτι ξεχωριστό… Όποιος δεν είναι διατεθειμένος να ακολουθήσει αυτούς ρυθμούς, μπορεί να αποχωρήσει…»
Δεν έφυγε κανένα παιδί. Έμειναν όλα! Αγόρια και κορίτσια… Και δεν έμειναν απλώς. Σε όλη την προετοιμασία επέδειξαν θαυμαστή ωριμότητα, υπευθυνότητα, προσήλωση… Από ένα σημείο και μετά μπήκαν σε έναν ρυθμό και σε μεταξύ τους σχέσεις που η παράσταση ήταν σχεδόν έτοιμη πριν καν φτάσουμε στην τελική πρόβα.
Η χαρά τους ήταν διάχυτη γι’ αυτό που ετοίμαζαν να παρουσιάσουν στους γονείς, στους συγγενείς, στους φίλους, στους συμμαθητές…
Η διοικητική απαγόρευση προκάλεσε πικρία και απογοήτευση.
Όμως είναι κάποιες φορές που μοίρα αγαθή παίζει τον δικό της ρόλο.
Σε εκείνη τη φάση οφείλω να υπογραμμίσω τη στάση δύο ανθρώπων.
Οι άνθρωποι αυτοί ήταν ο διευθυντής του σχολείου, Κώστας Παπαδόπουλος και ο σχολικός σύμβουλος, Φώτης Κουτσουπιάς.
Ο διευθυντής του σχολείου, γνωρίζοντας το περιεχόμενο και το ύφος της εκδήλωσης, μπήκε μπροστά από τις αγκυλώσεις της γραφειοκρατίας.
Πήρε επάνω του το θέμα και ανέλαβε την ευθύνη της πραγματοποίησης της εκδήλωσης, με κάποιους περιορισμούς ως προς τον αρχικό προγραμματισμό.
Η παράσταση θα ήταν μόνο για τους μαθητές του σχολείου, μέσα στο διδακτικό ωράριο, χωρίς την παρουσία γονέων και άλλων. Αλλά θα γινόταν!!!
Για τον Φώτη Κουτσουπιά, 18 χρόνια μετά από το τρομερό εκείνο καλοκαίρι, έχω να πω ότι ήταν εξαιρετικά αγαθή η τύχη να είναι τότε σχολικός σύμβουλος. Ένας άνθρωπος που είχε την αρετή και τη γενναιότητα να διακρίνει και να προτάσσει την ουσία πάνω από τις γραφειοκρατικές ακαμψίες. Και ταυτόχρονα να είναι η ασπίδα στα δηλητηριώδη βέλη που αφειδώς εκτοξεύονταν από «πάσα κατεύθυνση».
Ο αρχικός σχεδιασμός της παράστασης ήταν τα τραγούδια να τα ερμηνεύσει η μαθητική χορωδία με τον Κώστα Καραπαναγιωτίδη που με συγκινητική προθυμία ανταποκρίθηκε στην πρόσκληση, όπως και ο λυράρης Αντώνης Καλατής.
Το «έχε γεια, πάντα γεια» θα το χόρευε το παιδικό τμήμα του Συλλόγου Μικρασιατών.
Δυστυχώς η διοικητική απαγόρευση και η προσαρμογή της εκδήλωσης στα νέα δεδομένα δεν επέτρεψε τον αρχικό σχεδιασμό.
Τα τραγούδια ερμηνεύτηκαν με υπόκρουση από CD και όλοι οι χοροί παρουσιάστηκαν από τους μαθητές. Χαρισματικά παιδιά, τα κατάφεραν μια χαρά…
Στο σημείο αυτό οφείλω, πέρα από τον διευθυντή Κώστα Παπαδόπουλο και τον σχολικό σύμβουλο, Φώτη Κουτσουπιά που και σ’ αυτή, όπως και σε άλλες «δύσκολες» στιγμές επέδειξε μεγαλείο ψυχής, να εξάρω τη συμβολή της Νόπης Καγκελίδου που με τις υποδείξεις και τα κείμενα που πρόσθεσε, συνέβαλε στο να δοθεί μια άλλη διάσταση στην εκδήλωση.
Ήταν 9 Ιουνίου 2006… 18 χρόνια πριν… Στην κατάμεστη – και ερμητικά κλειστή – αίθουσα εκδηλώσεων τα παιδιά έκαναν κατάθεση ψυχής.
Έστω και την τελευταία στιγμής υπήρξε η πρόνοια της καταγραφής… Έτσι έμεινε ένα πολύτιμο ντοκουμέντο…
Μετά από διαδοχικές τεχνικές επεμβάσεις, διασώθηκε ένα μεγάλο μέρος της.
Θα ήταν ασεβής παράλειψη να μην αναφερθώ σε έναν ακόμη άνθρωπο που έφυγε νωρίς και δεν βρίσκεται πλέον ανάμεσά μας. Τον Γιώργο Μαραντίδη. Εκείνον τον σπάνιο άνθρωπο που σαν μέλος του συλλόγου Γονέων, αλλά και σαν προσωπικός φίλος, στήριξε αυτήν και κάθε άλλη προσπάθεια.
Σήμερα, εν ετει 2024, 18 ολόκληρα χρόνια μετά από εκείνη την ημέρα, ανέσυρα ό,τι μπόρεσα να διατηρήσω σαν αρχείο.
Δυστυχώς – και ζητώ συγγνώμη γι’ αυτό – δεν κράτησα τα ονόματα των μαθητών. Δεν υπήρχε άλλωστε κάποια καταγραφή. Ήταν ο Γιάννης, η Μαρία, η Ασπασία…. Μια μεγάλη υπέροχη παρέα παιδιών, που μας συγκίνησαν και μας έκαναν υπερήφανους!!!
Σήμερα τα 11χρονα και 12χρονα παιδιά του 2006, είναι άνδρες και γυναίκες κοντά στα 30. Πολλά από εκείνα τα παιδιά δεν τα ξαναείδα από τότε… Αλλά και κάποια ίσως να μην τα αναγνώρισα ακόμη και να τα συνάντησα κάπου… Όμως τα θυμάμαι όπως ήταν τότε με ξεχωριστή αγάπη και ευγνωμοσύνη που ζήσαμε μαζί εκείνες τις στιγμές.
Κάπου εδώ κλείνω την «έμφορτη συναισθηματικά – φλυαρία… Το να γυρνάς 18 χρόνια πίσω δεν είναι και το πιο «ανώδυνο»…
Στα χρόνια που πέρασαν από τότε, έγιναν κάποιες «απόπειρες» να ανέβει ξανά η συγκεκριμένη παράσταση. Να βγει από την «αφάνεια» της «μυστικής εκδήλωσης»… Δεν βρέθηκαν συνοδοιπόροι που να την αξιολογήσουν… Δεν πειράζει..
Το ντοκουμέντο που παρουσιάζουμε σήμερα θέλει να αποκαταστήσει μια «αδικία». Να φέρει στο φως την υπέροχη προσπάθεια εκείνων των παιδιών που «θάφτηκε» και τυπικά δεν υπήρξε ποτέ, κάτω από αποφάσεις που όρισαν σημεία των καιρών.
Δ.Κ.
