Η κάποτε περίκλειστη Εβραϊκή συνοικία δεσπόζει πάνω από τη βαθιά ρεματιά μέσα από την οποία κυλάει ο «Τριπόταμος». Το γραφικό ποταμάκι που διαρρέει τη Βέροια.
Η φύση στην περιοχή είναι σχεδόν παρθένα. Ένα πλάτωμα, μερικά μέτρα από τη γέφυρα, ήταν το φυσικό σκηνικό για να γυριστεί μέρος επεισοδίου από το «Κόκκινο ποτάμι»…
Η παρόχθια περιοχή από την Μπαρμπούτα μέχρι την γέφυρα προς την έξοδο της πόλης, έγινε σχετικά βατή μόλις πριν λίγα χρόνια, όταν επιλέχθηκε ως διαδρομή για αγώνα eduro.
Καθαρίστηκαν κλαδιά, ανοίχτηκαν μονοπάτια από ένα σωρό κόσμο που συμμετείχε στη διοργάνωση. Ένα παρθένο φυσικό τοπίο με την ομορφιά του, αλλά χωρίς να εντοπιστεί τίποτα περίεργο.
Η κάποτε περίκλειση Εβραϊκή συνοικία στην πραγματικότητα είναι μια μεγάλη λιθόστρωτη αυλή.
Δεξιά και αριστερά από την οδό Ολγάνου υπάρχουν εξαιρετικά συντηρημένα παλιά κτήρια στα οποία στεγάζονται υπηρεσίες και φορείς.
Στο πλάτωμα του χώρου κατά τους θερινούς μήνες πραγματοποιούνται μουσικές και άλλες εκδηλώσεις.
Τρεις μικρές, αλλά πανέμορφες ξενοδοχειακές μονάδες προσφέρουν εξαιρετική φιλοξενία και αξέχαστη διαμονή.
Κάποια από τα παλιά κτήρια, μετά από αναπαλαίωση και συντήρηση χρησιμοποιούνται ως κατοικίες. Και ενδιάμεσα υπάρχουν απομεινάρια από κάποια κτήρια που δεν άντεξαν στη φθορά του χρόνου.
Η συντήρηση και η ανάδειξη της περιοχής ξεκίνησε και στο κύριο μέρος της ολοκληρώθηκε επί δημαρχείας Γιάννη Χασιώτη, δηλαδή πριν το 2002.
Όλη η περιοχή προσφέρει ηρεμία και γαλήνη, σε μικρή απόσταση από το βουερό και έμφορτο από θορύβους, κέντρο, όπως συμβαίνει σε κάθε αστικό κέντρο.
Όλη ευρύτερη περιοχή διατήρησε το παραδοσιακό της χρώμα. Προσφέρεται για περίπατο, για ψυχαγωγία στο παραδοσιακό, ομώνυμο κεντράκι που υπάρχει εκεί, προσφέρεται για ηρεμία και πολιτιστική μέθεξη, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να αποτελέσει «ασφαλή» προορισμό για να εξαφανίσει κανείς ένα πτώμα!!!!
Η «μαρτυρία» με τον τοίχο και την περίεργη συμπεριφορά των εργατών που μέσα στα χιόνια, ανήμερα Κυριακής είναι μία από τις 500 – ίσως και παραπάνω – «μαρτυρίες» ανθρώπων που μέσα στην ένταση της υπόθεσης, έσπευσαν να πούνε ότι κάτι, κάπου είδαν… Κάτι που τους προκάλεσε την περιέργεια, υποψίες, αλλά μέχρι εκεί…
Άλλες «μαρτυρίες» είχανε μια βάση, στηρίζονταν σε κάτι πραγματικό. Άλλες πάλι δεν ήταν τίποτα περισσότερο από κάτι φαντασιακό που η έντασή του δημιούργησε την πεποίθηση της πραγματικότητας.
Μαζί με αυτά και διάφορες προσφορές για βοήθεια από μέντιουμ, χαρτορίχτρες και λοιπά πρόσωπα που διατείνονται ότι επικοινωνούν με το υπερπέραν.
Ενδεχομένως κανείς να μην είχε «ταπεινά» κίνητρα. Αντίθετα… Ο καθένας προσλαμβάνει με δικό του τρόπο μια κατάσταση και αντιδρά με δικό του τρόπο επίσης….
Ακόμη και οι «μαρτυρίες» που κατέγραψε η αστυνομία «ενυπογράφως» ως στοιχεία προς διερεύνηση και περιλήφθηκαν στην ογκώδη δικογραφία, είχαν εμφανή χαρακτηριστικά μικρού βάθους αξιοπιστίας.
Όπως – ας πούμε – δε γίνεται να έχεις δει να σπρώχνουν μέσα στη νύχτα ένα καρότσι απ’ όπου προεξέχει ένα πόδι και να το θυμάσαι μετά από 4 και 5 μήνες…
Και να μην θυμάσαι ακριβώς αν ήταν καρότσι εργασίας (οικοδομικό) ή καρότσι σαν αυτά που έχουν στα σούπερ μάρκετ… Εδώ που τα λέμε η διαφορά μεταξύ δύο τέτοιων καροτσιών είναι τόσο εμφανής που προκαλεί ερωτηματικά και καθιστά ευλόγως αμφίβολη την αξιοπιστία του αναφερόμενου γεγονότος…
Και φτάνουμε στην περιλάλητη «μαρτυρία» του τοιχίου και των μακάβριων υποθέσεων που από ένα σημείο και μετά παρουσιάστηκαν σχεδόν ως βεβαιότητα…
Σύμφωνα με την προσβληθείσα εκδοχή, το συμβάν έγινε στην πίσω πλευρά της Συναγωγής, από ένα στενό πέρασμα που υπάρχει ανάμεσα στη Συναγωγή και στο διπλανό κτήριο.
Μόνο που το διπλανό κτήριο είναι κατοικία. Το «πέρασμα» ανήκει στο οικόπεδο της κατοικίας και η προσπέλαση είναι αδύνατη, καθώς ο ιδιοκτήτης έκλεισε το σημείο με σιδερένια πόρτα κλειδωμένη με λουκέτο!!!
Άρα πέρασμα δεν υπάρχει… Και να υπήρχε κάποιος ή κάποιοι στην πίσω πλευρά, είναι αδύνατο για τον κάθε διερχόμενο να έχει πρόσβαση.
Όμως είναι αδύνατο να υπήρχαν κάποιοι εκεί και πολύ περισσότερο, είναι αδύνατο να γίνει οποιαδήποτε εργασία – πολύ περισσότερο, οικοδομική – στο σημείο, για έναν απλούστατο λόγο:
Όλα τα κτήρια προς την πλευρά της ρεματιάς είναι χτισμένα επάνω στον οριογραμμή. Επάνω στο «φρύδι», όπως λέμε κοινώς… Κάτι που μπορεί να βεβαιώσει και η τεχνική υπηρεσία, αλλά είναι και ορατό δια γυμνού οφθαλμού.
Αυτό ήταν άλλωστε ένα από στοιχεία δόμησης της περίκλειστης Εβραϊκής συνοικίας, ώστε να παρέχει ασφάλεια στους διαμένοντες εκεί.
Όλη η κτηριακή γραμμή βρίσκεται ακριβώς πάνω στο όριο και από κάτω γκρεμός…
Τα μόνα «ανοίγματα» που υπάρχουν είναι κάποια ερειπωμένα από τα οποία απέμεινε μέρος των λιθόκτιστων τοίχων….
Φωτογραφίσαμε την περιοχή από την απέναντι πλευρά. Διόλου εύκολο λόγω της πυκνής βλάστησης, με μόνο «σύμμαχο» τα πολύ λιγότερα φύλλα των δέντρων λόγω εποχής, κάτι που μας έδινε καλύτερο οπτικό πεδίο….
Όσο κι αν προσπαθήσαμε, δεν εντοπίσαμε κάποια κατασκευή που να μην έχει σχέση με την παλιά κτηριοδομή. Αλλά ούτε και κάποιο σημείο που θα μπορούσε, έστω και με μεγάλη δυσκολία, για γίνει κάποια κατασκευή…
Χωρίς καμιά διάθεση αντιπαράθεσης με τα όσα ακούστηκαν στην πρόσφατη εκπομπή έρευνας και αναζήτησης, όπως οφείλαμε σαν τοπικό ΜΜΕ, πήγαμε στην περιοχή και προσπαθήσαμε να ανακαλύψουμε όλα αυτά που υποτίθεται ήταν μπροστά στα μάτια μας και δεν τα βλέπαμε… Όχι μόνο εμείς, αλλά τόσο κόσμος που περνάει από εκεί, που ζει εκεί, που επισκέπτεται την περιοχή, που φιλοξενείται στα ξενοδοχεία της περιοχής, που παρακολουθεί τόσες και τόσες πολιτιστικές εκδηλώσεις που πραγματοποιούνται εκεί.
Δεν βρήκαμε, δεν εντοπίσαμε τίποτα… Ίσως να μην έχουμε την ικανότητα… Ίσως και να μην υπάρχει όντως τίποτα απ’ όσα με τόση ένταση μεταδόθηκαν και προκάλεσαν ανησυχία και αναστάτωση.
Πάντως και η αστυνομία δεν βρήκε τίποτα. Είχε πάει στο σημείο αρκετά πιο πριν…
Δ. Καρ.
