Το απόγευμα της Παρασκευής 21/7 στην οδό Πιερίων δύο αυτοκίνητα συγκρούστηκαν μετωπικά. Δεν ήμουν παρών στο συμβάν, αλλά από κάποιες φωτογραφίες φαίνεται ότι ένα από τα δύο οχήματα βρισκόταν σε «ανορθόδοξη» θέση.
Άλλωστε αυτό λέει και η κοινή λογική. Όταν συγκρούονται δύο οχήματα, σίγουρα το ένα βρίσκεται σε λάθος θέση.
Μια μόλις μέρα μετά, την επομένη, υπήρξα αυτόπτης μάρτυρας ενός άλλου συμβάντος. Όχι τροχαίου ατυχήματος, αλλά «χαρακτηριστικής» συμπεριφοράς.
Στον ίδιο δρόμο, στην οδό Πιερίων, λίγο πιο πάνω από το σημείο που την προηγούμενη ημέρα σημειώθηκε η μετωπική σύγκρουση…
Οδός Πιερίων, μεσημέρι Σαββάτου. Ένας «κύριος» σταματημένος, διπλοπαρκαρισμένος και μάλιστα με αντίθετη φορά!!! Είχε κλείσει το μισό πλάτος του δρόμου. Τα αυτοκίνητα σταματούσαν, έκαναν ελιγμούς για να περάσουν… Κι όλα αυτά για τη «μαγκιά», τον «τσαμπουκά» και την γαϊδουροσύνη ενός «κυρίου»…
Όταν – εν μέσω κορναρισμάτων και αναστάτωσης – κατόρθωσα να περάσω, είδα έναν «τύπο» να κάθεται μέσα εντελώς «αραχτός» με ύφος «σας έχω γραμμένους όλους στα….».
Γιατί σταμάτησε εκεί; Μα γιατί εκεί τον βόλευε… Πιθανόν επειδή στο σημείο είχε σκιά…
Γιατί σταμάτησε έτσι; Γιατί – πρωτίστως – δεν θα έχει καμιά συνέπεια η συμπεριφορά του.
Δεν γράφω αυτές τις παρατηρήσεις ως «αναμάρτητος». Και δε νομίζω ότι υπάρχει κάποιος που δεν έχει κάνει έστω και μια φορά μία κυκλοφοριακή παρατυπία.
Υπήρξαν περιπτώσεις που δεν τήρησα τους κυκλοφοριακούς κανόνες, κυρίως σε έκτακτα συμβάντα, σπεύδοντας για ρεπορτάζ…
Πριν μερικά χρόνια ήμουν σταματημένος μπροστά στο δημαρχείο για την ανάγκη κάλυψης ενός πολιτιστικού γεγονότος. Στο διάστημα που ήμουν απασχολημένος με το βίντεο και τις φωτογραφίες, κάποιοι «άσπονδοι» φωτογράφισαν το αυτοκίνητό μου και στη συνέχεια κάλεσαν την αστυνομία, απαιτώντας επιτακτικά να βεβαιωθεί παράβαση!!!
Εντάξει…. Τι να κάνουμε; Έχει και καλό κόσμο αυτή η πόλη…
Τα αναφέρω όλα αυτά για να μην θεωρηθεί ότι παριστάνω τον «άγιο». Ναι, όλοι μας κάποια στιγμή αναγκαστήκαμε να «παρανομήσουμε».
Όμως υπάρχει μεγάλη διαφορά από μια «κατά περίπτωση» και κατ’ ανάγκη «παρανομία» από μια αχαρακτήριστη, προκλητική, αντικοινωνική συμπεριφορά.
Φαίνεται ο άνθρωπος που κάποια στιγμή η ανάγκη τον οδηγεί να σταματήσει κάπου «ανορθόδοξα». Προσπαθεί να τελειώσει γρήγορα, μέσα σε ελάχιστο χρόνο, ζητάει μια ανθρώπινη συγγνώμη από αυτούς που ταλαιπώρησε ενδεχομένως…
Είναι απόλυτα κατανοητή η προσπάθεια των οδηγών για μια απαιτητική «προτεραιότητα» στην ανηφόρα της διασταύρωσης του Γιαζέ.
Είναι το ανθρώπινο που κατανοεί και σέβεται ο καθένας…
Όμως αυτό είναι εντελώς διαφορετικό από το να κλείνεις το μισό δρόμο για να σταματήσεις επειδή εκεί έχει …σκιά.
Είναι εντελώς διαφορετικό και δεν έχει σχέση με τις κατ’ εξαίρεση έκτακτες περιπτώσεις, η μόνιμη κατάσταση μπροστά στο υποκατάστημα της «Πειραιώς», στην έξοδο της πόλης όπου ο καθένας θεωρεί ότι επειδή πρέπει να πάει στο ΑΤΜ να κάνει ανάληψη, δικαιούται να αφήνει το αυτοκίνητό του στη μέση του δρόμου.
Μόνιμο φαινόμενο η ακύρωση του ρεύματος εξόδου στο σημείο εκείνο από τους μόνιμα σταματημένους μπροστά στην τράπεζα.
Διότι πρέπει να σταματήσει ο καθένας ακριβώς μπροστά. Ούτε δυο μέτρα πιο πέρα! Ακόμη κι όταν υπάρχει χώρος να παρκάρει κανονικά…
Ας μη μιλήσουμε για την Μητροπόλεως που έχει επανέλθει στην προπολεμική της κατάσταση… Τότε που – όπως θυμούνται οι παλιοί – ήταν ένας στενός καρόδρομος.
Τώρα βέβαια δεν περνάνε κάρα, αλλά είναι ερευνητέο το πόσο «φιλότιμο» και «παιδεία» έχουν όλοι αυτοί που είναι μόνιμα διπλοπαρκαρισμένοι στο ρεύμα της ανόδου. Μετατρέποντας τον δρόμο σε …μονής κυκλοφορίας…
Όπως σχολίασε ένας φίλος στο τροχαίο της Παρασκευής, πλέον υπάρχει ένας κόσμος που θεωρεί «κεκτημένο» ότι μπορεί να σταματάει όπου θέλει, όσο θέλει, όπως θέλει και αν είναι δυνατόν να μπεί και στα μαγαζιά οδηγώντας.
Δε θα μπώ στη λογική των «αφορισμών» και της έκκλησης για εφαρμογή μέτρων. Σαφώς και είναι αναγκαία, αλλά καμιά κοινωνία δεν διορθώνεται μόνο με τιμωρίες και πρόστιμα.
Δυστυχώς υπάρχει μια γενικευμένη νοοτροπία ασυδοσίας που μεταφράζεται σε αντικοινωνικές, απαράδεκτες και προκλητικές συμπεριφορές…
Ελπίζω και εύχομαι να μην βρεθούμε μπροστά σε ακραίες αντιδράσεις, αλλά υπάρχουν φορές που κυριολεκτικά «αναβαίνει το αίμα στο κεφάλι»..
Πρυτανεύει η λογική αφού τον γάιδαρο ο,τι και να τον κάνεις πάλι γάιδαρος θα μείνει…
Μόνο που το θράσος και ο «τσογλανιδισμός» έχουν τα όρια τους… Κάποια φορά η αγανάκτηση και ο δικαιολογημένος θυμός ξεπερνάει τα όρια της λογικής…
Δ.Καρ
