Εκτός από τα χειροκροτήματα, υπάρχει και μια οφειλόμενη συγγνώμη…
Δεν περίμενε κανείς κάτι διαφορετικό σε μια εκδήλωση «επετειακού» χαρακτήρα, με πρόδηλες τις προθέσεις συσπείρωσης και όσο γίνεται πιο ζωηρής επανεκκίνησης.
Νοσταλγικές αναμνήσεις, χαιρετισμοί, βραβεύσεις και χειροκροτήματα.
Μόνο που κάποια πράγματα, όσο καλές και να είναι οι προθέσεις τους, αφήνουν μια πικρή γεύση. Και αυτό συμβαίνει όταν απουσιάζει το στοιχείο της αυτοκριτικής. Και ακόμη περισσότερο, όταν επιχειρείται να παρουσιαστούν όλα ως «άγια και αγγελικά» φτιαγμένα.
Ο λόγος για την εκδήλωση που διοργάνωσε η παράταξη «πράξεις για τη Μακεδονία» του Χρήστου Παπαστεργίου. Ενός ανθρώπου με αναμφισβήτητο το προσωπικό και πολιτικό ήθος, την πίστη του σε ιδανικά και αξίες και τις καλές του προθέσεις.
Μόνο που οι προσωπικές αξίες δεν μεταφέρονται με «διατάγματα», ούτε με «πρωτόκολλα»… Όποιος τις έχει… τι έχει. Κι όποιος δεν τις έχει, απλώς «λερώνει τον καμβά».
Η όλο και βαθύτερη απαξία της πολιτικής έχει ως μία από τις βασικές αιτίες, την έλλειψη ειλικρίνειας. Δεν αποτελεί «συνθήκη» και «δεδομένο» το: «ό,τι είναι δικό μας είναι σωστό».
Οι διοργανωτές είχαν τη θαυμάσια ιδέα να προσκαλέσουν και να τιμήσουν πρόσωπα που διετέλεσαν στα κορυφαία αξιώματα της αυτοδιοίκησης, εκθειάζοντας τις τεράστιες τομές που εφήρμοσε το ΠΑΣΟΚ στην τοπική αυτοδιοίκηση.
Η εκδήλωση είχε μπόλικη νοσταλγία, είχε χρήσιμες αναφορές και θα μπορούσε να έχει την πληρότητα μιας πολιτικής έκφρασης εάν δεν απουσίαζε ένα πολύ κρίσιμο στοιχείο: αυτό της αυτοκριτικής.
Όχι με τίποτα μακροσκελείς και βαθυστόχαστες αναλύσεις, αλλά με μια απλή αναφορά… Μια λέξη που να λέει: «Κάναμε και λάθη»…
Διότι δίπλα σε αναμφισβήτητα λαμπρές προσωπικότητες που λάμπρυναν με το ήθος και την προσφορά του τον θεσμό, υπήρχαν και σκοτεινές περίοδοι, υπήρχαν καταστάσεις των οποίων τα «απόνερα» φτάνουν μέχρι τις μέρες μας.
Δεν θα αναφέρω ονόματα γιατί δεν θεωρώ ότι το θέμα είναι προσωπικό, αλλά καθαρά πολιτικό.
Οι πολιτικές πράξεις, από τις πιο σπουδαίες μέχρι τις πλέον άθλιες, διαμορφώνονται κάτω από συνθήκες που επιβάλλουν ή επιτρέπουν το ένα ή το άλλο.
Κανείς δε μπορεί να αμφισβητήσει το ήθος, την προσφορά και το έργο που παραχθηκε σε πρώτες εποχές ανιδιοτέλειας, ιδεολογικών αξιών και Αρχών.
Και είναι πολύ άδικο – σχεδόν «ύβρις» – να ισοπεδώνονται όλα αυτά με μια συνέχεια για την οποία ουδείς αισθάνεται περήφανος.
Δεν χωράνε στην ίδια σελίδα, δεν μπορεί να τυγχάνουν επιβράβευσης και αναγνώρισης η φωτεινή και η σκοτεινή πλευρά στης ιστορίας.
Οι ασχήμιες, ο εκμαυλισμός, η «κατασκευή του συστήματος εξωνημένων», οι διώξεις στις παρυφές φυσικής εξόντωσης και οι δολοφονίες χαρακτήρων, πράξεις ή παραλείψεις που ακόμη απασχολούν τις δικαστικές αίθουσες, είναι κι αυτά μια πραγματικότητα, μια άθλια πραγματικότητα που ενυπάρχει κι έχει καταγραφεί στην πίσω σελίδα.
Τα χειροκροτήματα δεν μπορεί να είναι το χαλί που κρύβει τα σκουπίδια.
Σε μια λογική εσωκομματικής διαχείρισης μπορεί να ειπωθεί οτιδήποτε και να παρουσιαστεί μια εικόνα ειδυλλιακή.
Όμως στο βαθμό που όλο αυτό αφορά την κοινωνία στο σύνολό της, αν μη τι άλλο, υπάρχει κάτι ακόμη: Μια οφειλόμενη συγγνώμη! Τουλάχιστον…
Μια οφειλόμενη συγγνώμη και μια άλλη αξιολογική κρίση που δεν τους βάζει όλους στο ίδιο τσουβάλι. Και δεν ξεπλένει «αμαρτίες»…
Δ. Κ.
