Ανθισμένες ροδακινιές, μαραμένες ελπίδες…
Το ξεκίνημα της 10ετίας του ’60 – κάπου εξήντα χρόνια πριν – έβρισκε τη Βέροια σε ζηλευτούς ρυθμούς.
Η πρωτοβουλία νέων της εποχής με τη στήριξη των τοπικών Αρχών δημιούργησε το Φεστιβάλ Παραγωγής. Πρωτοποριακές για την εποχή, εκδηλώσεις, που υπογράμμιζαν το γενικό κλίμα.
Εκδηλώσεις σε άμεση σύνδεση με την παραγωγή, μια πανηγυρική έκφραση χαράς και ευχαριστίας για τα «πλούσια ελέη» που χάρισε ο καλός Θεούλης στην περιοχή.
Μου μίλησε για τις εποχές εκείνες ο δικηγόρος κ. Τάκης Βλαχόπουλος, βουλευτής Ημαθίας, ευρωβουλευτής την εποχή που η Ε.Ε. ήταν ακόμη ΕΟΚ, σε μια νοσταλγική και εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συνέντευξη.
Περισσότερο από μισό αιώνα μετά μια νέα, φιλόδοξη πρωτοβουλία αναβίωσε τον ιστορικό ΤΟΒ (Τουριστικός Όμιλος Βέροιας).
Σε σχετικά πρώιμο χρόνο σε σχέση με την παραγωγή του ροδάκινου, την τελευταία εβδομάδα του Μαΐου το Φεστιβάλ Ροδάκινου και τις «ανθισμένες ροδακινιές», ακόμη πιο πίσω χρονικά, στα τέλη του Μάρτη.
Αυτές τις μέρες ο κάμπος της Βέροιας μοιάζει με μια ροζ θάλασσα, προσφέροντας ένα μοναδικό θέαμα ικανό να εμπνεύσει εικαστικές, ποιητικές και άλλες καλλιτεχνικές δημιουργίες.
Το λουλούδι, ο ανθός πέρα από την αισθητική του, για τα οπωροφόρα δέντρα σημαίνει «κυοφορία», είναι η ελπίδα και η προσδοκία για τον καρπό που θα στολίσει το δέντρο και θα κάνει πραγματικότητα τα όνειρα των αγροτών. Θα φέρει πλούτο στον τόπο και ευημερία στην κοινωνία…
Ναι, αυτή είναι η φυσική και λογική αλληλουχία… Ή μάλλον έτσι θα ‘πρεπε να είναι…
Εδώ και χρόνια ο Μάρτιος είναι ένα μήνας μάλλον θλιβερός για τους ανθρώπους της υπαίθρου. Κρατάει ακόμη νωπές τις μνήμες από κινητοποιήσεις με αιτήματα που ουδέποτε ικανοποιήθηκαν, από αγώνες που δεν δικαιώθηκαν…
Φέτος σε μια «συντεταγμένη» μετάβαση στην Αθήνα και μια «πειθαρχημένη» διανυκτέρευση στο Σύνταγμα, επέστρεψαν χωρίς να πάρουν ούτε καν τις υποσχέσεις που συνήθως έπαιρναν τις προηγούμενες χρονιές.
Η δραστηριότητα του ΤΟΒ με τις «ανθισμένες ροδακινιές» και τις αναρίθμητες εικαστικές και φωτογραφικές αποτυπώσεις, παρέχει πολύτιμο και αποκαλυπτικό υλικό…
Χρόνο με το χρόνο ή «ροζ θάλασσα» εμφανίζει όλο και περισσότερες «νησίδες» άλλου χρώματος. Είναι τα αγροκτήματα στα οποία οι ροδακινιές έγιναν καυσόξυλα…
Ο κάμπος είναι πανέμορφος «όταν κοιτάς από ψηλά», όταν περνοδιαβαίνεις τα ηλιόλουστα πρωινά και τα ζεστά μεσημέρια του Μάρτη.
Για τους καλλιεργητές είναι μια ακόμη χρονιά με προσδοκίες και ελπίδες, αλλά μέχρι εκεί…
Εδώ και χρόνια δεν είναι καν κύριοι της παραγωγής τους. Δεν την διαπραγματεύονται, δεν την πουλάνε… Απλώς την παραδίδουν χωρίς να ξέρουν πότε και πόσο θα πληρωθούν… Αυτή είναι πλέον η πάγια συνθήκη διάθεσης των προϊόντων..
Μπορεί να χαμογελάνε βλέποντας να προσγειώνονται αερόστατα γύρω τους, να περνοδιαβαίνουν στα χωράφια χαρούμενοι άνθρωποι, περιπατητές και ποδηλάτες και να αποθανατίζουν τις στιγμές με φωτογραφικές μηχανές, κάμερες και κινητά…
Την επόμενη στιγμή όμως πρέπει ν’ ανέβουν στη σκάλα για να κλαδέψουν… Πρέπει να βρούνε τα χρήματα για να αγοράσουν αγροεφόδια… Μέχρι την ώρα της συγκομιδής υπάρχει πολύς κόπος, πολλές δαπάνες…
Και όταν έρθει η ώρα της συγκομιδής θα γίνει ο απολογισμός… Ελπίζοντας ότι την επόμενη χρονιά θα πάνε καλύτερα τα πράγματα… Με τις ελπίδες να μαραίνονται όσο περνάνε τα χρόνια…
Δ.Κ.
ΥΓ. Η φωτογραφία από τις «Παλιές φωτογραφίες της Βέροιας – Old Photos of Veria» του Δημ. Ζυγουλιάνου. Ευχαριστούμε…
