Αν στην Κύπρο ζούσαν …Ισραηλίτες
Μικρός δεν άκουσα ποτέ παραμύθια. Μεγάλωσα με ακούσματα και αφηγήσεις από την «πατρίδα»… Ιστορίες του Καρς και του Μαρμαρά…
Στην ψυχή μου βαθειά χαραγμένα έμειναν για πάντα εκείνα τα βουρκωμένα μάτια κάθε φορά που η κουβέντα το ‘φερνε στα παλιά. Και άρχιζαν εκείνες τις ατέλειωτες, νοσταλγικές συζητήσεις για τον Πόντο, την Πόλη, τα σκληρά χρόνια του ξεριζωμού και τα βάσανα.
Είχα εξαιρετικές σχέσεις με τους Κύπριους συμφοιτητές, σε μια εποχή που οι πηγές για την Κυπριακή τραγωδία δεν ήταν πολλές και άμεσα πρόσβασιμες. Τότε, όταν ήμουν φοιτητής, δεν είχαν περάσει ούτε δέκα χρόνια από την Κυπριακή τραγωδία.
Άκουγα τους Κύπριους συμφοιτητές και το μυαλό μου γύριζε στις αφηγήσεις των δικών μου παιδικών χρόνων.
Αργότερα διάβαζα ό,τι έπεφτε στα χέρια μου που αφορούσε την Κύπρο. Παρακολούθησα μαρτυρίες, ντοκουμέντα, εκπομπές…
Ίσως έγινα «σοφότερος» σε πολλά… Όμως τίποτα δεν μου έδωσε την απάντηση σε ένα ερώτημα: Μετά την προδοσία, τι;
Δεν διεκδικώ τίτλους «ειδικού». Μιλάω σαν ένας απλός άνθρωπος… Διατυπώνω σκέψεις που κάνανε και κάνουν τόσοι και τόσοι άλλοι «κοινοί θνητοί» που δεν είναι ούτε μεγαλόσχημοι «καθηγητάδες», ούτε «εθνοσωτήρες»…
Δεν θα μπω στη λογική της αναφοράς σε εγκληματικά ανόητους δικτάτορες – οι οποίοι ουδέποτε δικάστηκαν για τις πράξεις τους – ούτε σε πασιφανώς διαπράττοντες το αδίκημα της εσχάτης προδοσίας, στρατιωτικούς οι οποίοι πάντως συνέχισαν και ολοκλήρωσαν «ευδοκίμως» την καριέρα τους επί… Δημοκρατίας.
Όπως επίσης επί Δημοκρατίας διαπιστώθηκε ότι «η Κύπρος κείται μακράν» και η αποστολή βοήθειας αποδεικνύεται (από τα ίδια τα γεγονότα), ελάσσονος σημασίας έναντι της αμέριστης στρατιωτικής βοήθειας προς την Ουκρανία (η οποία προφανώς κείται εγγύτερα της Κύπρου)
Σήμερα ένιωσα οργή. Όχι για τις αισχρές φιέστες των Τούρκων. Ένιωσα οργή και θλίψη που πέρασαν 50 χρόνια (μισός αιώνας) μέσα σε ψέματα και παραμύθια. Τα ίδια παραμύθια που μας σερβίρανε και σήμερα..
Για «διαλόγους» και «διαπραγματεύσεις», την ίδια ώρα που ο Τούρκος πρόεδρος μας κουνούσε το δάχτυλο και απαιτούσε να έχει άποψη ακόμη και σε αυτά που θα πούμε!!!
Μακριά από μένα κάθε πολεμόχαρη επιθυμία… Όμως στη διεθνή πραγματικότητα υπάρχει κάτι που λέγεται «κουλτούρα άμυνας».
Είναι αυτό που εκπέμπει κάθε κράτος σαν αμυντικό δόγμα και κατά πόσο μπορεί να το επιβάλει…
Κάνω μια υπόθεση, με κίνδυνο να υπάρξουν εσκεμμένοι ή μη, παραλληλισμοί. Γι’ αυτό το λόγο σπεύδω να διευκρινίσω ότι είμαι αντίθετος και καταγγελτικός σε ό,τι πράττει το συγκεκριμένο κράτος έναντι των γειτονικών λαών.
Όμως στη βάση του αμυντικού δόγματος, ερωτώ: Εάν στην Κύπρο ζούσαν Ισραηλίτες, πόσες ώρες θα έμενε στο νησί στρατός κατοχής; Όχι πόσα χρόνια… Όχι πόσους μήνες… Πόσες ώρες…
Εάν στην Κύπρο ζούσαν Ισραηλίττες, υπήρχε περίπτωση ο πρωθυπουργός του κράτους του Ισραήλ να πει «η Κύπρος κείται μακράν»; Ακόμη κι αν η Κύπρος δεν ήταν εκεί που βρίσκεται, αλλά ήταν νησί κάπου κοντά στην …Ινδοκίνα.
Αυτό εννοώ «αμυντικό δόγμα». Να ξέρεις ότι είναι καλύτερα να χώσεις το χέρι σου σε μια φωλιά με οχιές παρά να τα βάλεις με ένα κράτος που «δαγκώνει» άμα το πειράξεις.
Γνώρισα Κύπριους συμφοιτητές που οι αφηγήσεις τους μάτωσαν την ψυχή μου. Κατάλαβα τον πόνο τους όταν φώναζαν εκείνο το «πούστιεεεεεεεςςςςς»!!!!
Σήμερα, μισό αιώνα μετά, νιώθω οργή, όχι μόνο για ό,τι έγινε τότε, αλλά που εδώ και πενήντα χρόνια ούτε μια στιγμή δεν πείστηκα ότι θα αποκαλυφτεί όλη η αλήθεια της προδοσίας. Και ακόμη περισσότερο, ουδέποτε πείστηκα ότι έχουμε σαν Ελλάδα, την βούληση και τα «κότσια» για να επιβάλλουμε –ναι, να επιβάλλουμε – την αποκατάσταση της ακεραιότητας της Κύπρου.
Τόσοι είμαστε, για τόσο είμαστε… Για λόγια παρηγοριάς, τελετές με δήθεν θλιμμένους πολιτικούς και ανέξοδες υποσχέσεις.
«Ο ισχυρός προχωρά όσο του επιτρέπει η δύναμή του, ο αδύναμος υποχωρεί όσο του επιβάλλει η αδυναμία του» έγραψε ο Θουκυδίδης. Η απόλυτη αλήθεια!!! Μια αλήθεια πολύ θλιβερή για εμάς…
Πενήντα χρόνια μετά… Μια ταπεινή συγγνώμη… Που «η Κύπρος κείται μακράν».. Ούτε αυτό δεν κάναμε…
Δ.Καρ
