Η θεατρική παράσταση από τον ΠΓΣ “Προμηθέα” “Μας χωρίζει μια θάλασσα” σε νέες παραστάσεις (27,28/4/24)
Θεατρική Παράσταση από τον Π.Γ.Σ “Ο ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ” “ΜΑΣ ΧΩΡΙΖΕΙ ΜΙΑ ΘΑΛΑΣΣΑ”
Νέες παραστάσεις:
Σάββατο 27 Απριλίου στις 8:30μμ
Κυριακή 28 Απριλίου στις 7:00μμ
στο Θεατράκι Ραχιάς
Κείμενο : Αντώνης Παπαδόπουλος
Σκηνοθεσία : Διονύσης Καρολίδης
Πρωτότυπη μουσική : Γιώργος Κομνάς
Στίχοι τραγουδιών : Αντώνης Παπαδόπουλος
Τραγούδι : Εύη Αδαμίδου, Αντώνης Καρολίδης
Ηχογράφηση τραγουδιών : Κώστας Ρίζος
Σκηνογραφία : Δαμιανός Οικονομίδης
Κατασκευή σκηνικών : Νίκος Κόγιας
Κοστούμια : Η ομάδα
Ηλεκτρολόγος-ηχολήπτης : Γιάννης Πατραλέξης
Αφίσα : Δαμιανός Οικονομίδης
Επιμέλεια προγράμματος : Διονύσης Καρολίδης, Έφη Καραφόλα
Φροντιστήριο : Γωγώ Μπούγκαρτσιτς
Τεχνικοί σκηνής : Αγγελική Ταμπάκη, Νίκος Κόγιας
ΠΑΙΖΟΥΝ ΜΕ ΣΕΙΡΑ ΕΜΦΑΝΙΣΗΣ
Μαριγί : Κάτια Κουπίδου
Δημητρός : Διονύσης Καρολίδης
Σεβαστή : Γωγώ Μπούγκαρτσιτς
Στάσα : Ησαία Κοτρίδου
Φιλιώ : Σοφία Γκότση
Ανεζί : Εύη Αδαμίδου
Σμαράγδα : Έφη Καραφόλα
Βαγγέλης : Αντώνης Καρολίδης
Ταχυδρόμος : Δαμιανός Οικονομίδης
Φαντάρος : Γιώργος Τσαχουρίδης
Οικονομική Ενίσχυση: 7 €
ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ
“…Το 2009, αποφάσισα να γράψω ένα έργο “διαφορετικό”. Ένα έργο που δεν αναμασά τη γνωστή ιστορία της Καταστροφής, ένα έργο που να βλέπει τα ίδια γεγονότα από άλλη οπτική γωνία. Απ’ τη μεριά αυτών, που δυστυχώς έμειναν πίσω. Ο κεντρικός άξονας του “ΜΑΣ ΧΩΡΙΖΕΙ ΜΙΑ ΘΑΛΑΣΣΑ” είναι η ιστορία της Σεβαστής, αληθινή ιστορία της αδελφής της γιαγιάς μου.
… Πέρα όμως απ’ την Γενοκτονία των Ελλήνων Μικρασιατών του 1922, ήθελα να μιλήσω μέσα απ’ αυτό το έργο και για τις διάφορες μάσκες που φορά ο Έρωτας. Από την ιδανική αμοιβαιότητα, στην ανασφάλεια του ανεκπλήρωτου, στη σαρκική έλξη και στην αγάπη που κάποιες φορές μεταμορφώνεται καθώς περνούν τα χρόνια”
ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ
Όταν διάβασα πρώτη φορά το έργο “Μας χωρίζει μια θάλασσα” πραγματικά συγκλονίστηκα. Είναι ένα έργο “διαφορετικό” από αυτά που συνηθίσαμε να βλέπουμε με θέμα την Καταστροφή και τον Ξεριζωμό. Είναι ένα έργο που παρουσιάζει την ιστορία της Καταστροφής μέσα από τα μάτια αυτών που “έμειναν πίσω”, ενώ ταυτόχρονα υμνεί τον έρωτα σε όλες του τις εκφράσεις. Είναι ένα έργο με μια απρόσμενη ανατροπή στο τέλος.
Ευχαριστούμε πολύ τον συγγραφέα κ. Αντώνη Παπαδόπουλο που μας εμπιστεύθηκε και μας παραχώρησε το τόσο σημαντικό έργο του.
Θα μου επιτρέψετε να αφιερώσω αυτή την παράσταση στη Μικρασιάτισα γιαγιά μου (από το Ικόνιο), ζητώντας της έτσι συγνώμη που δε μπόρεσα να εκπληρώσω την επιθυμία της να την πάω στ΄ Ανάπλι (όπως έλεγε το Ναύπλιο), εκεί που
βρέθηκε πρώτη φορά ξεριζωμένη από την Πατρίδα.
Τώρα μας βλέπει από ψηλά μαζί με τους ήρωες του έργου.
“Μετά ήρθα εδώ… Κι όλα πια είναι ήσυχα…”
Ευχαριστούμε πολύ τον Όμιλο Φίλων Θεάτρου Βέροιας για την παραχώρηση του χώρου.
