Βέροια: “Αγαπητέ Θεέ..” – Μια τρυφερή και συγκινητική ιστορία
Πρεμιέρα έκανε η θεατρική παράσταση «Αγαπητέ Θεέ» σε σκηνοθεσία Πέτρου Μαλιάρα, το βράδυ του Σαββάτου 3 Ιουνίου.
Στην κατάμεστη αίθουσα της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών, η θεατρική ομάδα “Επί Σκηνής” παρουσίασε το μυθιστόρημα του Ερίκ-Εμανουέλ Σμιτ.
Πρόκειται για μια τρυφερή και συγκινητική ιστορία ενός παιδιού που έχει διαγνωστεί με καρκίνο ενώ παράλληλα προβάλλονται οι σημαντικές αξίες της ζωής.
Η παράσταση θα παιχτεί και αύριο Κυριακή 4 Ιουνίου στις 21:00 στη Στέγη.
Συντελεστές Παράστασης
Κείμενο: Ερίκ-Εμανουέλ Σμιτ
Διασκευή Κειμένου/Σκηνοθεσία: Πέτρος Μαλιάρας
Σκηνογραφία: Ιωάννα Στεφανοπούλου
Ενδυματολογία: Δημήτρης Γεωργόπουλος
Εικαστική Επιμέλεια Σκηνικών: Δαμιανός Οικονομίδης
Επιμέλεια Μουσικής/Ζωντανή ενορχήστρωση: Αλέξανδρος Ιωσηφίδης (πιάνο)
Σχεδιασμός/Χειρισμός Φωτισμών: Γιώργος Βέγκος
Ηχοληψία: Αλέξανδρος Καροτσέρης
Βοηθός Σκηνοθέτη: Νίκος Ψυχαράκης
Οργάνωση Παραγωγής-Προβολή: ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Βέροιας
Τους ρόλους ερμηνεύουν (αλφαβητικά):
Αβραμίδου Γεωργία, Ακριβοπούλου Κυριακή, Αντωνιάδου Παναγιώτα, Επαμεινωτίδου Στέλλα, Ζέγα Χρυσούλα, Θεοχαροπούλου Μυρτώ, Καλτσή Δέσποινα, Καραβασίλη Αρετή, Καραστογιάννη Δέσποινα, Κοντοπούλου Δάφνη, Κοπαλίδης Γιώργος, Κορυφίδου Φωτεινή, Κωνσταντινίδης Βασίλης, Λιλιοπούλου Μελίνα, Λουκίδου Κατερίνα, Μιχαλοπούλου Ράνια, Μούρτη Νικολέτα, Μπουσμαλή Χρύσα, Μπούγκαρτσιτς Γεωργία, Μπουκτσή Βιργινία, Ορφανίδου Μαρίζα, Παντσερίδου Ιφιγένεια, Πάππος Αστέριος, Πέτρου Απόστολος, Σταμούλη-Γκόρη Κρις, Τσιτινίδου Δήμητρα, Φύκατα Καλλιόπη
—————————————————-
Σημείωμα Σκηνοθέτη
“Αγαπητέ Θεέ,
Με λένε Όσκαρ, είμαι δέκα χρονών, έχω βάλει φωτιά στη γάτα, στο σκύλο, στο σπίτι (αν δεν κάνω λάθος έχω ψήσει και τα χρυσόψαρα), κι αυτή είναι η πρώτη φορά που σού γράφω, γιατί μέχρι σήμερα, λόγω του σχολείου, δεν είχα χρόνο.
Σού το λέω ευθύς εξαρχής: σιχαίνομαι να γράφω. Για να γράψω, πρέπει πραγματικά να είμαι αναγκασμένος να το κάνω· γιατί το γράψιμο είναι γιρλάντα και στολίδι και μεταξωτή κορδέλα. Τι άλλο είναι το γράψιμο από ένα ωραιοποιημένο ψέμα;
Το γράψιμο είναι για τους μεγάλους.
Θες να σ’ το αποδείξω; Ξανακοιτά λίγο πιο πάνω και δες πώς αρχίζω το γράμμα μου! «Με λένε Όσκαρ, είμαι δέκα χρονών, έχω βάλει φωτιά στη γάτα, στο σκύλο, στο σπίτι (αν δεν κάνω λάθος έχω ψήσει και τα χρυσόψαρα), κι αυτή είναι η πρώτη φορά που σού γράφω, γιατί μέχρι σήμερα, λόγω του σχολείου, δεν είχα χρόνο». Ε, δε θα μπορούσα να γράψω: «Με φωνάζουν Γλόμπο, δε δείχνω παραπάνω από επτά, μένω στο νοσοκομείο λόγω του καρκίνου μου, και δεν σού ’χω απευθύνει ποτέ το λόγο γιατί δεν πιστεύω ότι υπάρχεις»;
Αν το γράψω αυτό, την πάτησα, γιατί θα δείξεις λιγότερο ενδιαφέρον για μένα.
Κι εγώ το ’χω ανάγκη το ενδιαφέρον σου ”
Το δικό μας ενδιαφέρον Όσκαρ, μικρέ ήρωα μιας τόσο μεγάλης ιστορίας, το δικό μου και των 27 νέων που συγκινήθηκαν, έκλαψαν, γέλασαν και αγάπησαν τα γράμματά σου ένα προς ένα, το κέρδισες. Και θα είναι παντοτινά δικό σου. Και μεις κερδίσαμε ήδη. Πριν ανέβουμε στη σκηνή. Πριν ανοίξουμε τις πόρτες μας για το κοινό. Μας έκανες εσύ νικητές!
