Το ζήτημα γίνεται πολιτικό από τη στιγμή που η υπερασπιστική του ενός γίνεται υπερασπιστική γραμμή όλου του κόμματος.
Ο δικαϊικός μας πολιτισμός επιτρέπει σε κάποιον που κατηγορείται για ένα αδίκημα να επιστρατεύσει ακόμη και τη μεγαλύτερη τερατολογία για να υπερασπιστεί τη θέση του.
Είναι η «γραμμή Γεωργούλη». Μέσω των δικηγόρων του, ο ευρωβουλευτής συνέδεσε ευθέως τη δημοσιοποίηση της υπόθεσής του στο Βέλγιο με τον χρόνο των εκλογών στην Ελλάδα.
Με άλλα λόγια, οι δικαστές στις Βρυξέλλες όχι μόνο αγωνιούν αλλά και μηχανορραφούν για την κυβέρνηση στην Αθήνα – αν υποθέσει κανείς ότι ξέρουν πού πέφτει το Μαξίμου ή ποιοι είναι οι αντίπαλοι και ποιοι οι σύντροφοι του Γεωργούλη.
Η υπερασπιστική γραμμή θα κριθεί στα βελγικά δικαστήρια, τουλάχιστον ως προς τη σοβαρότητά της. Κι εκεί τίποτε μπορεί να μην αποκλείεται: κάποιοι έλληνες συνάδελφοί τους, της αθλητικής δικαιοσύνης αυτοί, είχαν δεχθεί κάποτε ότι μια καρέκλα που εκτοξεύθηκε από την εξέδρα, προσγειώθηκε στο κεφάλι του τερματοφύλακα επειδή την παρέσυρε ο αέρας.
Το ζήτημα γίνεται πολιτικό ωστόσο από τη στιγμή που η υπερασπιστική του ενός που έχει μπλέξει με τη Δικαιοσύνη γίνεται υπερασπιστική γραμμή όλου του κόμματος. Και όχι ασφαλώς στις Βρυξέλλες αλλά στην Αθήνα.
Είναι η παγίδα στην οποία φαίνεται να πέφτει ο ΣΥΡΙΖΑ. Στελέχη του μπαίνουν στον πειρασμό να προσδώσουν στη δίωξη πολιτικά χαρακτηριστικά. Αλλα αντλούν υπερασπιστικά εργαλεία απ’ ό,τι πιο δυσώδες κυκλοφορεί στον δημοσιογραφικό υπόκοσμο.
Η γραμμή αυτή θα κριθεί ασφαλώς πολιτικά. Ήδη όμως φαίνεται ένα πρώτο αποτέλεσμα. Η αρχική αμηχανία που προκάλεσε ο ατυχής χειρισμός της υπόθεσης μετατρέπεται σε τοξικό πανικό.
