«Δεν ξεχνούμε …», αλλά τι θυμόμαστε;
Με ένα ιδιαίτερα συγκινητικό το «απολογιστικό δελτίο τύπου», το Σωματείο Κυπρίων Ν. Ημαθίας “Ο Ευαγόρας» έκανε τον επίλογο της συναυλίας που δόθηκε στον αύλειο χώρο του Μουσείου Βασιλικών Τάφων των Αιγών.
Γονατίζω μπροστά στον πόνο αυτών των ανθρώπων και γίνομαι «συνστρατιώτης» μαζί τους στο «δεν ξεχνούμε».
Θα ήμουν ευτυχής εάν η διατράνωση μια ισχυρής και απεγνωσμένης μνήμης αφορούσε όχι μόνο τους απλούς ανθρώπους, αλλά και τους «ιθύνοντες».
Μόνο που πολύ φοβάμαι ότι ο κυνισμός και τα «αργύρια» αδιαφορούν, όπως αδιαφόρησαν και τότε.
Και πως θα μπορούσα να αισθάνομαι διαφορετικά όταν μισό αιώνα μετά την βάρβαρη εισβολή, η επέτειος τιμήθηκε με κοσμικά gala και ανατριχιαστικές, επίσημες προτάσεις για διζωνική λύση!!!
Την ίδια ώρα που ο «σουλτάνος» έκανε επίδειξη ισχύος και θράσους, όχι μόνο με την προκλητική φιέστα στα κατεχόμενα, αλλά διέδιδε ότι υπαγόρευσε στον Έλληνα πρωθυπουργό το πλαίσιο μέσα στο οποίο όφειλε να κινηθεί η ομιλία του!!!
Ουδεμία διάψευση από την Ελληνική πλευρά. Ουδεμία αντίδραση απέναντι στην Τουρκική προκλητικότητα. «Γενναία υποχώρηση» έναντι της θρασύτατης πρόκλησης της Τουρκίας που απαίτησε και επέβαλε να κάνει κουμάντο εντος Ελληνικής επικράτειας, στα ανοιχτά της Κάσου, λίγες μέρες αργότερα.
Για να έρθει ο κ. Φιντάν και να χτυπήσει κατάμουτρα στη σύνοδο των ΥΠ.ΕΞ της ΕΕ τους πραγματικούς στόχους της Τουρκίας για την Κύπρο. Με τους Ευρωπαίους εταίρους μας να εκφράζουν αλληλεγγύη προς την Κύπρο (!!!).
Όσο για τον Έλληνα ΥΠ.ΕΞ, η μόνη του έγνοια είναι να συνεχίσουμε να έχουμε διαύλους συνομιλίας με την Τουρκία.
Ποτέ δεν κατάλαβα τι σημαίνει «συνομιλίες» με έναν εισβολέα. Ποτέ δεν κατάλαβα τι σημαίνει «συνομιλίες» με κάποιον που σου παίρνει το μισό σπίτι με το «έτσι θέλω» και διεκδικεί και το υπόλοιπο. Κι εσύ αντί να τον πετάξεις έξω με τις κλωτσιές, εκλιπαρείς να συνομιλήσει μαζί σου για την εξεύρεση κοινά αποδεκτής λύσης!!!
Αναγνωρίζω ως γενναιότητα τον τίτλο της ανακοίνωσης του Σωματείου Κυπρίων Ν. Ημαθίας, ότι «η Κύπρος δεν κείται μακράν …».
Μια φράση-ταμπού στον μύθο του «εθναρχισμού» που αποτελεί το ιερό τοτέμ της κυβερνώσας παράταξης. Αποδιδόμενη στον γεννήτορά της με σαφέστατα χαρακτηριστικά εθνικής προδοσίας, η οποία ερμηνεύεται με «συμπάθεια» και κατανόηση έναντι της κρισιμότητας και της αναγκαιότητας των ημερών της εισβολής.
Μιας εισβολής που ξεκίνησε επί δικτατορικού καθεστώτος εν Ελλάδι και αναπτύχθηκε επί «Μεταπολιτεύσεως» και «Δημοκρατίας»!!! Ο ηγήτωρ της Ελληνικής Δημοκρατίας ήταν αυτός που έκρινε ότι «η Κύπρος κείται μακράν»!
Αυτό ουδόλως επέσυρε απόδοση ευθυνών. Ούτε στους δικτάτορες, ούτε στους δημοκράτες.
Η μετάβαση από τους μεν στους δε πραγματοποιήθηκε με έναν συνωμότη και συνυπεύθυνο της προδοσίας να παραδίδει την εξουσία στον μετέπειτα «εθνάρχη». Με τον «Αττίλα» να συνεχίζει την εισβολή!!!
Επισήμως για το Ελληνικό κράτος ουδέποτε υπήρξε «γεγονός» μεταξύ της Ελλάδας και της «συμμάχου» Τουρκίας.
Όσοι Έλληνες ηρωικοί μαχητές επέζησαν και δεν άφησαν τα κόκκαλα τους στο πεδίο της μάχης ή δεν αιχμαλωτίστηκαν, επέστρεψαν στην Ελλάδα με άλλο όνομα και τους υποδέχτηκαν ως ….υπαίτιους!!!
Βλέπε: Αθανάσιος Στάικος – Κύπρος 1974: Πολεμώντας στην πρώτη γραμμή τον “Αττίλα”
Η ημέρα άφιξης του αεροσκάφους του Γάλλου πρωθυπουργού καθιερώθηκε ως «ημέρας της Δημοκρατίας». Η 50η επέτειος ήταν μια ακόμη αφορμή για προκλητικές τουαλέτες, ελιτίστικες προσκλήσεις, χαλαρό «ντριγκ» και πολιτική αφασία.
Πριν μερικές μέρες με ένα μικρό σχόλιο, επιχείρησα να εξηγήσω γιατί δεν πήγα στην εκδήλωση που έγινε στη Βεργίνα. Θα το πω ευθέως: Επειδή είχε την όσμωση όλων των παραπάνω!!!
Απ’ τη μια κάποιοι «γνωστοί και μη εξαιρετέοι» που ψάχνουν κηδεία για να καταθέσουν στεφάνι. Και απ’ την άλλη οι έτεροι «γνωστοί επαγγελματίες» που ψάχνουν μνημόσυνα για να πουλήσουν κόλλυβα.
Με έναν κόσμο στην πλειοψηφία του ανυποψίαστο, που σπεύδει με αγνή καρδιά για ανάψει ένα κερί, εκφράζοντας έμπρακτα την αγωνία και την συμπαράστασή του.
Κάνοντας ταυτόχρονα «μάγκες» κάποιους «επετειακούς εργολάβους».
Υποκλίνομαι στη μνήμη όσων έδωσαν τον υπέρ πάντων αγώνα. Εκφράζω την οδύνη μου για το δράμα που βιώνουν τόσα χρόνια χαροκαμένες μάνες και απόγονοι. Σφίγγω το χέρι των Κυπρίων αδερφών που συνεχίζουν να αγωνίζονται και να μας θυμίζουν ότι η Κύπρος δεν κείται μακράν.
Προσυπογράφω ότι δεν ξεχνούμε και δεν έχουμε δικαίωμα να ξεχάσουμε, αλλά αναρωτιέμαι: Υπάρχει μνήμη χωρίς απαίτηση για δικαίωση;
Και αν υπάρχει απαίτηση για δικαίωση, ποια είναι αυτή; Η «γενναία» υποχωρητικότητα και οι ατέρμονες συνομιλίες με έναν αδιάλλακτο και προκλητικό ΝΑΤΟϊκό «σύμμαχο»;
Μισός αιώνας και δεν έπεσε ούτε μια κροτίδα. Δεν υπήρξε ούτε μια στιγμή αποφασιστικότητας και διάθεσης για το αυτονόητο. Μόνο ένας «χυλός» σχεδίων που όλα κατατείνουν σε έναν σκοπό: Τη νομιμοποίηση της βάρβαρης εισβολής, τη νομιμοποίηση της κατοχής και τη συνεχή επέκταση της Τουρκικής προκλητικότητας.
Ναι! Δεν ξεχνούμε!!! Δεν ξεχνούμε αυτά που έγιναν πριν 50 χρόνια. Αλλά δεν ξεχνούμε κάτι ακόμη: Ότι η μνήμη απαιτεί δικαίωση!!!
Δ.Καρ.
Τιμής ένεκεν και με απόλυτο σεβασμό, η ανακοίνωση του Σωματείου Κυπρίων Ν. Ημαθίας “Ο Ευαγόρας
«Η Κύπρος δεν κείται μακράν …
Η Κύπρος δεν κείται μακράν όσο υπάρχει στις καρδιές όλων μας, όσο το ιερό χρέος προς την Ιστορία διατηρείται ατόφιο, σαν το άσβεστο φως της αλήθειας.
Στον απόηχο της εκδήλωσης Κύπρος: Μισός Αιώνας – Μισή Πατρίδα, αυτό που σίγουρα δεν θα μείνει μισό είναι η φωνή μας. Το τραγούδι μας θα γίνει κραυγή, που θα ηχήσει από την Κερύνεια ως τη Λεμεσό και από την Αμμόχωστο ως την Πάφο, από την Ευρώπη ως την Αμερική και από εκεί, ως τα πέρατα του κόσμου.
Για εμάς, τους Έλληνες Κυπρίους της Διασποράς, είναι βαθιά συγκινητικό και ταυτόχρονα ελπιδοφόρο το γεγονός ότι προχθές στον αύλειο χώρο του Μουσείου Βασιλικών Τάφων των Αιγών στη Βεργίνα Ημαθίας, έσμιξαν δύο ιερές πατρίδες. Η γη του Βασιλιά Φιλίππου της Μακεδονίας και του Μεγάλου Αλεξάνδρου, με τη γη του λίβα και του χρυσοπράσινου φύλλου, υπό τους ήχους της Ορχήστρας του αείμνηστου Μίκη Θεοδωράκη και μουσικούς συνοδοιπόρους τους αγαπημένους ερμηνευτές Γλυκερία, Γεράσιμο Ανδρεάτο και Παναγιώτη Πετράκη. Μια ξεχωριστή μουσική σύμπραξη που έτυχε θερμής υποδοχής και που ήρθε να μας υπενθυμίσει πώς όσο ο άνθρωπος αγωνίζεται, πονά και ζητά δικαίωση, υπάρχει ελπίδα.
Δεν ξεχνούμε …»
